Uitgever Anthon Bel trof de tekst enkele jaren geleden aan in de nalatenschap van de predikant. Aanleiding voor de publicatie is de herdenking van Achterbergs honderdste geboortedag op 20 mei.

Ds. Doornenbal (1909-1975), destijds hervormd predikant in Oene, sprak zijn lezing over Achterberg in de zomer van 1953 uit voor de Rotaryclub van Epe en omgeving. „Ik herinner mij niet, dat ik ooit een preek met zoveel voldoening heb gehouden”, schreef hij na afloop aan de dichter.

Kort daarvoor waren beiden met elkaar in contact gekomen en bevriend geraakt. Ze kwamen niet alleen uit dezelfde streek -ds. Doornenbal uit Doorn, Achterberg uit Langbroek-, maar ook uit een vergelijkbaar gereformeerdebondsmilieu.

Voor Achterbergs gedichten had ds. Doornenbal grote waardering. In de nu gepubliceerde lezing zegt hij daarover: „Deze verzen troffen mij, wellicht in verband met de bepaalde omstandigheden van mijn eigen leven, als weinig verzen ooit te voren. De diepe, innerlijke noden waaruit ze opkwamen, de worsteling en strijd die ze gestalte gaven, de verlossing en bevrijding die ze bedoelden, vonden diepe weerklank in bepaalde gebieden van het eigen gemoedsleven.”

In zijn lezing beschouwt ds. Doornenbal het werk van Achterberg in christelijke zin. „Dit is zeker, dat wat hij van huis uit meekreeg, wellicht in iets gewijzigde vorm, maar toch, verdiept en gelouterd in de smeltkroes van het lijden, door zijn verzen heen blinkt als ’t echte goud.”

Gerrit Achterberg (1905-1962) was een van de belangrijkste Nederlandse dichters van de twintigste eeuw. Zijn persoonlijk leven werd gestempeld door het feit dat hij in 1937 in een vlaag van verstandsverbijstering zijn hospita had gedood. Drie jaar geleden nog leidde dat tot een discussie over het verband tussen leven en werk van de dichter.