In de Fortkerk hangt een zwart-wit foto van koningin Beatrix en kroonprins Willem-Alexander. De prent is gemaakt tijdens een van de bezoeken van de Koningin aan Curaçao. De Fortkerk behoort tot het gebouwencomplex van Fort Amsterdam. Dit liet Johan van Walbeeck in 1635 langs de Sint-Annabaai bouwen.

Tevens herbergt het geelkleurige bedehuis de kerkgangers van een van de drie Curaçaose wijken van de Verenigde Protestantse Gemeente van Curaçao. Al sedert enige jaren zijn hervormden en gereformeerden hier samengegaan. Niet ver van de Fortkerk staat de Mikvè Israël, de oudste in gebruik zijnde synagoge in de Nieuwe Wereld.

De Fortkerk beschikt over een orgel dat klinkt als een klok. Drie glas-in-loodramen vallen op, net als de hoge houten kansel. De drie ramen verkondigen bijbelteksten, zoals die van de zaaier die uitgaat om te zaaien. Voor de kerk ligt een met bomen belommerd pleintje. Slechts één ding verraadt dat hier op maandag 6 mei een prins en prinses hun opwachting zullen maken. Het is een blauwe auto met een nummerbord waarop met grote letters Máxima prijkt.

Curaçaoënaars hebben ervaring met het Nederlandse koningshuis. Republikeinse geluiden schijnen trouwens op de gehele Antillen een schaars goed te zijn. Anderzijds wint ook de nuchterheid terrein. „Ik vind het koningshuis prima, maar ik ga geen uren in de rij staan om een glimp op te vangen”, zegt een breedlachende verpleegkundige. Zij heeft geen klagen, omdat zij de prins al eens op de ziekenhuiskamer aanschouwde toen hij daar kennisnam van het reilen en zeilen.

Degenen aan wie het Oranjegedruis normaliter voorbijgaat, zijn nu iets meer geïnteresseerd. Het bezoek kan helpen het negatieve imago van de Antillen op te vijzelen. „We weten dat er in Nederland alleen maar over bolletjesslikkers wordt gesproken”, aldus een anonieme insider. „Maar er zijn ook goede dingen op de Antillen en Aruba, zoals het klimaat, de sociale warmte en gastvrijheid.”

Over bolletjesslikkers wil hij nog wel twee grappen kwijt. De douane op Schiphol heeft een Antilliaan die een bos tulpen bij zich had, laten passeren. „Hij had de verkeerde bollen bij zich.” En hoe noemt Pim Fortuyn de bloemenshop op Schiphol? „Geen Fleurop, maar pleurop.”

Op Curaçao zal het bestuurscollege van het eiland het prinselijk paar zeker informeren over de stand van zaken, onder meer op het gebied van economie, criminaliteit, bestuurlijke vernieuwing en ontwikkeling van de binnenstad. Men wil ook zelf van de bolletjesslikkers af. Maar, zoals het in de Latijnse landen toegaat, hoe?

De werkloosheid op Curaçao is groot, er gaan nog altijd meer Antillianen naar Nederland dan omgekeerd. Bepaalde bedrijven moeten er hard aan werken om hun omzet op peil te houden. Ontslagen vormen geen uitzondering.

Aan de ontwikkeling van het eiland valt nog best het nodige te morrelen. Pakweg eenzesde deel van Curaçao is in bezit van een grootgrondbezitter, Paal, iemand die nu met het natuurgebied in zijn maag zit omdat hij belasting moet betalen. Er zou een fantastisch natuurpark van kunnen worden gemaakt met fietspaden die tussen de manshoge cactussen doorslingeren. Een initiatief dat de Antillen „met hun weinig creatieve natuur” nog niet hebben bedacht.

Duur is het leven op de Antillen zeker - aangezien het salaris van een winkelmeisje 800 Nederlandse guldens bedraagt. Daar kan niemand van rondkomen, dus wonen de marginalen met velen in één onderkomen. Dergelijke armoede -hoewel niemand er dakloos hoeft te zijn- steekt schrijnend af bij de uiterst luxe huizen met aanlegsteigers en jachten aan de randen van de Curaçaose zonovergoten baaien. Zo’n stulp die naar verluidt ook de prins op het eiland heeft.