Donald Trump heeft er een sport van gemaakt om politieke tegenstanders te voorzien van spottende bijnamen. Als Trump je een label geeft, weet je: je zit in zijn irritatiezone. Bekende voorbeelden zijn Crooked Hillary __ (Hillary Clinton), Sleepy Joe __ (Joe Biden), Pocahontas (Elizabeth Warren), Nervous Nancy (Nancy Pelosi) en Little Marco (Marco Rubio, inmiddels nota bene Trumps minister van Buitenlandse Zaken). En het lijstje met bijnamen blijft groeien.

Het nieuwste slachtoffer van deze retorische strategie is Fedvoorzitter Jerome Powell. Afgelopen week verschenen er gunstige inflatiecijfers in de Verenigde Staten. Terwijl Trump zich in het Midden-Oosten feestelijk liet onthalen door zijn Qatarese vrienden, greep hij die cijfers aan om opnieuw druk uit te oefenen op de Fed. Volgens hem was dit hét moment om de rente te verlagen. „Wat is er mis met Too Late Powell?” schreef hij op Truth Social. Een nieuwe spottende bijnaam was geboren. Eerder noemde Trump Powell al een „enorme loser” en „een grotere vijand dan China”.

Het kritische commentaar van Trump is de zoveelste aanval op de voorzitter van de Fed. Ongetwijfeld zoekt de president alvast een zondebok voor het geval zijn bevelen rond importheffingen slecht aflopen. Al weet Trump ook dat hij met zijn verbale geweld op eieren loopt.

Toen hij vorige maand speculeerde over het ontslag van Powell en openlijk de onafhankelijkheid van de Fed ter discussie stelde, volgden forse beursdalingen. Financiële markten houden niet van drama en zijn gehecht aan een geloofwaardige centrale bank.

Wat Trump wil is duidelijk: lage rentes, stijgende koersen en economische groei – liefst vóór de tussentijdse verkiezingen in 2026. Wat Powell doet is even helder: rentebeleid voeren op basis van inflatie, werkgelegenheid en economische data. Niet op basis van de peilingen of de presidentiële Truth Socialfeed.

En precies daar zit de crux. De Fed is in de VS onafhankelijk. Niet omdat dat toevallig handig is, maar omdat het essentieel is. Het voorkomt dat monetair beleid in dienst staat van politieke grillen of verkiezingsstrategieën. Inflatiebestrijding vereist soms impopulaire maatregelen die de economie kunnen afremmen. Een centrale bank moet de vrijheid hebben om te doen wat nodig is. Anders is hij niet langer een hoeder van economische stabiliteit, maar een speelbal van de macht. Er zijn voorbeelden te over waar een gepolitiseerde centrale bank tot een economische ramp leidde: de debacles in Zimbabwe, Turkije en Argentinië zouden voldoende afschrikwekkend moeten zijn.

Jerome Powell verdient lof voor de manier waarop hij de politieke druk van zich af laat glijden

Jerome Powell verdient lof voor de manier waarop hij de politieke druk van zich af laat glijden. Zakelijk, zonder op de man te spelen, blijft hij verwijzen naar de economische feiten. Hij verkiest geen polemiek, maar laat zich evenmin intimideren. Voormalig ECB-president Wim Duisenberg zei eens: „Centrale bankiers zijn net als slagroom. Hoe harder je klopt, des te stijver ze worden.” Vooralsnog lijkt dat ook te gelden voor Powell. En dat is maar goed ook.

De auteur is econoom bij De Nederlandsche Bank. Hij schrijft op persoonlijke titel.