D66-leider Dittrich had het zien aankomen. In het kamerdebat over het akkoord dat hij op Stille Zaterdag met CDA en VVD had gesloten, zou hij het grote mikpunt worden. En PvdA-leider Bos stelde hem niet teleur. „Is er in dit akkoord íéts dat CDA en VVD ook niet moeiteloos met elkaar, en zonder D66, hadden kunnen besluiten?”

Bos somde het gemakshalve even op: allerlei voornemens over bestuurlijke vernieuwing, maar geen enkel concreet besluit. Doorgaan met de gekozen burgemeester, maar geen enkele garantie dat die er in 2010 werkelijk komt. En wat betreft de investeringen in onderwijs en kenniseconomie: een kind kan toch zien dat die financiële impulsen, gevolg van de aardgasmeevallers, er anders ook wel gekomen waren, hoogstens een maand of wat later?

Veel schrijnender nog, volgens Bos, waren de typische D66-speerpunten die helemaal niet in het akkoord zaten: „Ik lees niets over milieu, de Waddenzee, Borsele, gehandicapten en chronisch zieken, en niets over een generaal pardon voor asielzoekers.” Daarom wist de PvdA-leider het zeker: „De coalitiepartijen zijn het eens geworden, maar ze hebben eigenlijk niets met elkaar gemeen. Nu ja, één ding dan: de angst voor verkiezingen.”

Dittrich koos voor het wapen van de tegenaanval. Met de meest afkeurende trek die hij op zijn gezicht kon toveren: „Het is zó ontzettend gemakkelijk, al die zure verhalen en die wanhopige blikken in het linkse blok. Daar hebben de mensen in Nederland zo genoeg van!”

Wat de D66-leider betreft is het een prima akkoord, waarover hij vol vertrouwen het oordeel van zijn congres afwacht. De echte boosdoener is „dat hele linkse blok”, verzuchtte hij met een brede armzwaai naar de ene helft van de Kamer, die behoudzuchtige regenten die vorige week de burger geen zeggenschap gunden over hun eigen burgemeester.

SP-leider Marijnissen werd dol van Dittrich, die alle vragen over het gebrek aan winstpunten voor D66 in het paasakkoord vakkundig omzeilde. Maar het meest wonden hij, Halsema en Bos zich op over premier Balkenende. Niet zozeer over het feit dat hij de onrust van vorige week als „een prettige crisis” bleek te beschouwen, omdat de daarna volgende onderhandelingen „de coalitie alleen maar hechter hebben gemaakt.” Ook niet over zijn uitlating dat de eisen van D66 „voor een versnelling van het proces hebben gezorgd”, waarmee hij impliciet toegaf dat de gemaakte afspraken voor CDA en VVD in geen enkel opzicht een concessie betekenden.

Nee, wat hun volledig in het verkeerde keelgat schoot, was het scherpe verwijt van Balkenende aan de linkse fracties in de Senaat, die volgens hem vorige week op oneigenlijke gronden tegen de grondwetswijziging stemden. „Wij hebben ons in ons akkoord niet laten leiden door angst voor de kiezer”, aldus de premier. „Op die kritiek zeg ik maar één ding: We gaan fout gedrag in de Eerste Kamer niet belonen.”

Fout gedrag? Halsema stond perplex. „Dit kunt u niet zeggen. U staat hier als minister-president en niet als CDA-partijpoliticus.” Bos: „Een premier behoort boven de partijen te staan en respect uit te stralen voor standpunten van andersdenkenden.” Marijnissen: „Dit geeft staatsrechtelijk geen pas. Hoogstens zou u kunnen zeggen dat beslissingen op verkeerde gronden zijn genomen. Maar fout gedrag? Dat kan een minister-president niet zeggen tegen de volksvertegenwoordiging.”

Slechts met veel moeite nam Balkenende later in het debat iets van zijn uitspraak terug. „Onnavolgbaar gedrag”, dat was inderdaad een betere term geweest, stelde hij. Dat hij zich eerder wat cru uitdrukte, moest het parlement niet al te zwaar opnemen. „Dat komt mede doordat ik me in dit debat zo ontspannen voel.”