Het Planbureau voor de Leefomgeving (PBL) noemt de voorgestelde ondergrens „redelijk tot goed beargumenteerd”, maar voegt eraan toe dat dit lokaal kan leiden tot meer stikstofdepositie. De overheid moet daarom blijven werken aan natuurherstel en „minimaal maatregelen treffen om verslechtering van de natuur te voorkomen”. Een „zeer forse” vermindering blijft op veel plaatsen nodig. Ook met een nieuwe ondergrens blijft het volgens het PBL „essentieel” om de stikstofneerslag in de natuur te verlagen.

Janneke van Dis van de Universiteit Utrecht begrijpt de redenering van de onderzoeker (Arthur Petersen) dat een kleine kans op een klein effect op de natuur verwaarloosbaar is. „De manier waarop dit principe wordt toegepast in het expertoordeel, vind ik echter op zijn minst onhelder, en mogelijk problematisch”, voegt ze eraan toe.

Het RIVM liet eerder op de dag weten geen wetenschappelijke onderbouwing te zien voor een hogere ondergrens. Het instituut noemde de plannen van Wiersma „een beleidskeuze”, maar zei erbij dat de opgave met stikstof op deze manier nog groter wordt.

Wat UvA-wetenschapper Annemarie van Wezel betreft gaat Petersen „voorbij aan het feit” dat de gevolgen op de natuur voortkomen uit ophoping van stikstof uit vele bronnen. Henk de Regt van de Radboud Universiteit gaat juist voor een flink deel mee met de argumenten van Petersen.

Veel onderzoekers geven aan dat een ondergrens een politieke keuze is. Chris Backens, hoogleraar Omgevingsrecht van de UU, is het eens dat de „tegenwoordige rekenmethoden” voor stikstofvergunningen niet geschikt zijn. „De consequentie die hieruit wordt getrokken dat deposities onder 1 mol bij de vergunningverlening daarom buiten beschouwing mogen en moeten worden gelaten, is echter niet juist”, vindt hij.

Wiersma heeft de beschouwingen naar de Kamer gestuurd. Ze kwam vorige week met haar plan voor een ondergrens van 1 mol stikstofneerslag per hectare. Tegen de Telegraaf zei ze dat „de wetenschap” beaamde dat de ondergrens (nu 0,005 mol) omhoog kan.