Wat Flakkeese scholieren, Duitse dametjes en een alleenstaande moeder uit Roemenië gemeenschappelijk hebben
De zon schijnt uitbundig op het blauwe water, terwijl ik uit mijn werk met de bus over de Haringvlietdam het eiland op rijd. Tegenover mij zitten een paar scholieren luidruchtig met elkaar te praten, een van hen in onloochenbaar Flakkees dialect.
Als ik deze column schrijf, is het de eerste schoolweek na de zomervakantie. Dus verlaat ik binnenkort weer mijn stekje, hier aan de Zuid-Hollandse kust, om een periode in mijn tweede thuisland, Roemenië, te verblijven.
Dit jaar zullen m’n ouders me met de auto brengen, dus ik hoef alleen maar in te stappen. De reis gaat door Duitslands uitgestrekte heuvels, met hier en daar een dorpstoren en een paar koeien. Na een dag rijden zijn we bij ons overnachtingsadres, verscholen tussen hoge sparrenbomen. Het miezert. Alles druipt van het vocht. Binnen zitten oude dametjes achter gebloemde gordijntjes aan de Jägerschnitzel of Sahnetorte. Het is hier een en al kneuterigheid.
Overal wonen mensen die wat van het leven willen maken. Hollandse scholieren in de bus, oude dametjes in het Gasthof. En die alleenstaande moeder met haar twee kinderen, die ik binnenkort weer hoop te ontmoeten in Roemenië. Een van de velen die zich een slag in de rondte werken, om de huur van haar piepkleine eenkamerflat te kunnen betalen. Ondanks alle verschil is er één overeenkomst: de rusteloze jacht naar geluk. Het gemeenschappelijke van het mens zijn.
Arm vol geborgenheid
Sinds 2017 ben ik werkzaam bij Julia Home in de Roemeense stad Oradea, dat uitgaat van de organisatie Christian Endeavour. Hiervandaan trekken mijn collega’s en ik dagelijks de stad in om kinderen van school op te halen voor de naschoolse opvang. Ze krijgen er een warme maaltijd, hulp bij schoolwerk, leren er sociale vaardigheden, ontvangen Bijbels onderwijs en vooral veel aandacht en liefde.
Medewerkers en vrijwilligers proberen kinderen op weg te helpen naar een betere toekomst. Bovenal door hun te vertellen uit de Bijbel. Het levende en krachtige Woord, dat als een arm vol geborgenheid zich om hen heen slaat en hen leidt naar de ware rust in God.
De komende maanden wil ik u meenemen door de Roemeense samenleving. We gaan op bezoek bij kinderen thuis, ontmoeten hun families. Luisteren naar verhalen. Over liefde, leed en verlangen.
Ik hoop dat de Heere Zelf deze kinderen en hun families op uw hart bindt: „En al uw kinderen zullen van de HEERE geleerd zijn, en de vrede uwer kinderen zal groot zijn” (Jesaja 54:13).
Martin Trouwborst (1983) is als vrijwilliger verbonden aan Julia Home in de Roemeense stad Oradea, waar hij werkt met kinderen uit kwetsbare gezinnen.
