Om bedrijven te stimuleren met CO2-verwijdering aan de gang te gaan, stelt de WKR een inkoopprogramma van de overheid voor. „Dit krijg je niet van de grond zonder actief overheidsingrijpen”, zegt De Coninck. Die inkoop kost geld, maar de experts wijzen erop dat certificaten voor CO2-verwijdering ook geld waard zijn. De overheid kan een deel ervan later wellicht verkopen aan bedrijven die onvermijdelijke uitstoot overhouden.

Volgens de raad is CO2-verwijdering onmisbaar om de uitstoot van broeikasgassen naar netto nul te krijgen in 2050. Sectoren als de luchtvaart en de landbouw zijn nog niet volledig uitstootvrij te maken. Uitstoot die overblijft, moet op een andere manier worden goedgemaakt. Bovendien zijn volgens de experts maatregelen nodig om de temperatuurstijging onder de 1,5 graad te houden, of daar weer onder te krijgen.

Voor de korte termijn is het aanplanten van bos een bekend voorbeeld. Bos kan echter afbranden en dan gaat de CO2 weer de lucht in. De WKR adviseert daarom vooral in te zetten op maatregelen die CO2 definitief uit de atmosfeer halen.

Een aardig doorontwikkelde, maar omstreden methode is het gebruik van biomassa voor energieproductie, in combinatie met het afvangen en opslaan van CO2. De uitdaging blijft wel: waar haal je genoeg biomassa vandaan zonder massaal bos te kappen? CO2 direct uit de lucht halen met speciale installaties is ook een optie, al is dat relatief duur en kost het veel energie. Een derde techniek is mineralisatie: gesteenten als basalt en olivijn hebben de eigenschap dat ze tijdens het verweren CO2 opnemen. Dat proces „kan aanzienlijk versneld worden door de gesteenten te vermalen en uit te strooien, bijvoorbeeld over land of in water”, klinkt het. CO2 kan ook mineraliseren bij het produceren van cement. Zo wordt broeikasgas omgezet in bouwmateriaal.

Van de WKR mag CO2-verwijdering in elk geval geen excuus zijn om minder haast te maken met het verlagen van de uitstoot.