Werkgeversvoorzitter Ingrid Thijssen (VNO-NCW) noemde het „letterlijk vijf voor twaalf” voor de industrie. Ze waarschuwde dat de economie in bijvoorbeeld Zeeland of Limburg grote klappen kan krijgen als de zware industrie daar zou wegvallen.

Directeur Marjan Minnesma van duurzaamheidsorganisatie Urgenda betoogde juist dat het soms „helemaal niet erg is” om de eerste stap in productieprocessen in de toekomst elders te laten doen, zeker niet als de productie dan goedkoper en schoner kan worden op basis van waterstof. „Als we dat niet doen, zijn we duurder dan de concurrenten. Gaan we dan als overheid geld bij blijven leggen?” Het kan volgens Minnesma dan beter zijn om hier vooral eindproducten te maken, die de meeste toegevoegde waarde opleveren.

Programmaleider Michèlle Prins van Natuur & Milieu is het daarmee eens. „We willen duurzame, circulaire bedrijven en een industrie die past bij Nederland”, gaf ze de Kamerleden mee. Het goedkope aardgas waar een deel van de huidige zware industrie op is gebouwd, is verleden tijd. De organisatie zou het daarom „niet erg” vinden als sommige energie-intensieve industrieën wegvallen. „Wij kunnen andere dingen goed, namelijk de verwerking van die producten.”

Werkgeversvoorzitter Thijssen benadrukte juist dat Nederland en de EU zich niet afhankelijk moeten maken van andere landen. Ze maakt zich zorgen dat de maatwerkafspraken die het kabinet met grote bedrijven wil maken over verduurzaming te traag gaan. Die zorgen delen de milieuorganisaties dan weer wel.

Minnesma en Prins zouden graag zien dat de overheid beter nadenkt over de vraag welke sectoren de toekomst hebben. Prins noemde de huidige focus op de grootste vervuilende bedrijven „een valkuil” als daardoor opkomende duurzame bedrijven minder worden geholpen. „Investeer in de industrie van morgen”, raadde ze de Kamerleden aan. Beiden benadrukten ook dat de overheid harde voorwaarden moet stellen aan subsidies voor verduurzaming. Volgens Prins zijn de afspraken die tot nu toe in concept op papier staan nog „boterzacht”.