Voor het onderzoek spraken medewerkers van I&O Research met 42 directe slachtoffers, omstanders, naasten en nabestaanden van de vuurwerkramp in Enschede (2000), de nieuwjaarsbrand in Volendam (2001), de tsunami in de Indische Oceaan (2004), het schietincident in Alphen aan den Rijn (2011), de vliegramp MH17 (2014) en de tramaanslag in Utrecht (2019). Ze namen ook interviews af met medewerkers van onder meer Slachtofferhulp Nederland, Namens de Familie en het Rode Kruis.

Waaraan slachtoffers behoefte hebben, is volgens de onderzoekers onder meer afhankelijk van de fase waarin ze zich bevinden. Zo hebben ze in de eerste fase na een ramp vooral behoefte aan duidelijke, snelle en eenduidige informatie. „Aan het begin krijg je weinig informatie, niemand vertelt je wat”, zegt bijvoorbeeld een slachtoffer van de vuurwerkramp in Enschede. „Er was heel veel onduidelijkheid, hoorde via verschillende kanalen informatie, ook informatie die totaal niet klopte.” Ook het noodnummer dat na de MH17-ramp in het leven werd geroepen, wordt in het onderzoek niet goed beoordeeld door nabestaanden, „omdat het niet goed bereikbaar was en ze geen antwoord kregen op hun vragen”.

Omdat er veel tegelijk afkomt op slachtoffers en nabestaanden, is het volgens de onderzoekers wenselijk als er één contactpersoon is. Dat is in het ideale geval „een proactief, en meedenkend contactpersoon, die slachtoffers voorbereidt op de zaken die mogelijk kunnen gaan spelen en waar men rekening mee moet houden”. Daarmee wordt ook voorkomen dat slachtoffers hun verhaal meerdere keren moeten vertellen. De onderzoekers erkennen dat er al professionals zijn die zo’n rol hebben, namelijk familierechercheurs en casemanagers van Slachtofferhulp, maar zij worden volgens het onderzoek niet bij elk type incident ingezet en zijn niet voor alle slachtoffers beschikbaar.