Free Palestine! Terwijl een jochie van pakweg tien jaar zich de longen uit zijn lijf schreeuwt, de „zionisten” verwensend, steekt de vrouw naast hem in de auto haar middelvinger op naar de groep mensen met Israëlische vlaggen. De emoties lopen hoog op tijdens een grote demonstratie in Den Haag.
De tussenuitspraak van het Internationaal Gerechtshof heeft deze vrijdag honderden naar de hofstad gebracht. De demonstratie voor de Palestijnen heeft de plek pal tegenover het Vredespaleis toegewezen gekregen. De pro-Israëlgroep, deze keer kleiner in aantal, staat een meter of 200 verderop. Politie is in groten getale aanwezig.
Om 11.30 uur is het nog rustig in het Palestijnse vak. Nadia Slimi (27), in het dagelijks leven manager in de zorgsector, is er al wel. Ze voert het woord namens de demonstranten. Slimi is geschokt door de beelden uit Gaza, zegt ze. „Je kunt live meekijken. Het enorme verdriet en de rouw, dat doet me pijn. Daarom vind ik het belangrijk om te doen wat ik kan.” Ze hoopt dat het gerechtshof Israël vandaag zal oproepen tot een staakt-het-vuren. „Ik kan niet inzien hoe iemand het daarmee oneens zou kunnen zijn.”
Een paar honderd meter verderop zijn ze het daar in ieder geval niet mee eens. Een man of honderd heeft zich verzameld om steun te betuigen aan Israël. Op een groot scherm speelt een documentaire over het Supernova festival waar op 7 oktober honderden mensen werden vermoord.
Wat daar, en in de kibboetsen rond de grens, gebeurde, dát heeft genocidale trekjes, is hier de teneur. Israël heeft de oorlog niet gewild. Zoals demonstrant Bert Waterman verwoordt: „Onschuldige burgers zijn afgeslacht en Hamas heeft gezegd zoiets weer te doen als het de kans krijgt. Israël kan dat niet over zijn kant laten gaan. Daarom moet de oorlog doorgaan, tot Hamas er niet meer is.”
Het gevoel van onrechtvaardigheid is groot hier. „Absurd”, vindt Nadav Sivan (32) de rechtszaak tegen Israël. Samen met David Nagash (28) en drie andere soldaten is hij naar Den Haag zijn afgereisd om zijn verhaal te delen. Maandag vochten de reservisten nog in Gaza, aanstaande zondag zullen ze daar weer naartoe gaan. Ze willen delen hoe oneerlijk de genocide-aanklacht in hun ogen is. Sivan: „Hamasterroristen doodden op 7 oktober iedereen die ze tegenkwamen. Mannen en vrouwen, kinderen en bejaarden, Israëli’s en Thai. Wij móéten wel vechten, om zo’n ramp in de toekomst te voorkomen.”
Het Israëlische leger heeft hoge morele standaarden, is de boodschap van de twee soldaten. Burgerslachtoffers worden zoveel mogelijk voorkomen, bijvoorbeeld door waarschuwingen voorafgaand aan een aanval. Maar omdat Hamas burgers als menselijk schild gebruikt, keert de publieke opinie zich toch tegen Israël. Nagash: „We werden een keer beschoten vanaf een gebouw iets verderop. Toen we de aanvallers hadden uitgeschakeld en het gebouw binnengingen, bleek er een echtpaar met kinderen te zitten. Waarom zijn jullie hier nog?, vroegen wij. Ze vertelden dat Hamas hen had tegengehouden op hun vlucht naar het zuiden.”
De oplossing volgens de twee is niet een staakt-het-vuren. Sivan: „Ook wij vinden de burgerslachtoffers onder de Gazanen vreselijk. Maar de oplossing is dat Hamas zich overgeeft, en het leven verkiest boven de dood.”
Hermien Kamphof uit ’t Harde kan het vonnis bijna niet aanhoren, vertelt ze. „Ik moet veel aan psalm 58 denken in deze tijd. Mensen beelden zich heel wat in en denken recht te spreken over Gods volk. Maar Hij is Rechter.”
Tegen tweeën klinkt de uitspraak van het Gerechtshof: Geen oproep tot staakt-het-vuren, wel een vermaning voor Israël om alles te doen om genocide te voorkomen. En voor Hamas om de gijzelaars vrij te laten. In beide kampen zijn de gevoelens gemengd.
Een eindje verderop gaat het leven zijn gewone gang. Een man staat achter een kraampje met wat boeken en pamfletten. ”Stop de executies in Iran”, is zijn boodschap. Het winkelend publiek loopt voorbij.
