Voor kinderen als Adulai staat het hele leventje in het teken van dat verhinderen, of erger. Vanwege hun handicap worden ze weggestopt of zelfs gedood. Adulai had ‘geluk’ met ouders die hem wel accepteerden, maar zij werden door dorpsgenoten onder druk gezet. „Dit is geen mens, maar een slang”, sisten ze moeder Unumeme (37) toe.

Nadat Gerda Klaver en Marianne van Helden (beiden van Stichting Kimon, project Jedidja) hem hadden ontdekt begon een nieuw hoofdstuk in Adulai’s leventje. Hij kreeg een looprek waarmee hij naar school kon. Het schoolgeld werd door Kimon/Jedidja betaald en nog steeds is dat zo. Ook regelde Gerda fysiotherapie. Zijn moeder en hij worden steevast uitgenodigd voor een verblijf op het trainingscentrum in het stadje Buba. Om oefeningen te doen en om het Evangelie van Jezus Christus te horen.

Toen ik daar was, kwam ik ze tegen. Moeder Unumeme aan de ene kant, therapeut Salomao Gomes aan de andere en Adulai in het midden. Zijn brede lach van oor tot oor verraadde het al: Adulai is een en al levenslust. „Daardoor vergeet hij nog wel eens zijn handicap”, zegt moeder. Op mijn vraag wat ze dit keer heeft opgestoken, antwoordt ze: „Ik heb een nieuw lied over de Heere Jezus geleerd en nieuwe oefeningen om met Adulai te doen.”

Boven de ingang van het centrum staat in het Portugees “Esperança para crianças com deficiencia”: hoop voor kinderen met een handicap. De goedlachse Adulai was er die middag een voorbeeld van. En inderdaad, ik was ver weg van het Heilige Land. Maar vanwege Adulai voelde ik me dichtbij een ander vuur, dat van Gods Koninkrijk: „…want derzulken…”