Wekenlang? Jarenlang doet de situatie meer recht. Al ruim twintig jaar wordt Israël door Palestijnse militanten vanuit de Gazastrook beschoten met raketten. Eerst wordt er op Joodse dorpen in de Gazastrook geschoten, daarna ook daarbuiten. Om de gemoederen te sussen en onder druk van de internationale gemeenschap besluit Israël in 2005 om alle Joodse bewoners uit de Gazastrook weg te halen. Gaza is dan zelfstandig Palestijns, maar het concept van ”land voor vrede” blijkt niet te werken. De terreur en de beschietingen blijven komen, en dus beperkt Israël de in- en uitvoer van personen en middelen over de grens. Raketbeschietingen, Israëlische reactie volgt, een staakt-het-vuren, en op naar de volgende ronde.

Iedereen die nu om een staakt-het-vuren schreeuwt, moet weten dat Hamas op 7 oktober het bestand verbrak. Na ieder bestand komt Hamas sterker en dodelijker terug. En zo komen we bij vandaag de dag aan: niet ingrijpen is geen optie meer, Hamas laten zitten is geen optie meer en een staakt-het-vuren evenmin. En ondertussen regent het raketten op Israël.

Pieptoon

Sinds 7 oktober zijn er ruim 8500 raketten op Israël afgevuurd, richting scholen, ziekenhuizen en woonwijken. Enkele tientallen daarvan kwamen uit Libanon en Syrië, daarvan krijgen we hier in Afik het een en ander mee. Vele worden door de afweer afgeschoten, maar niet alle. Er zijn inslagen, er vallen doden en gewonden. Straten staan in brand. In iedere pieptoon denken Israëliërs het beginnende luchtalarm te herkennen, bij iedere dreun slaat ons hart over. Halsoverkop stoppen op de snelweg en languit liggend op straat beschutting zoeken is geen uitzondering. Via spotjes op tv en radio wordt de bevolking geïnformeerd over wat te doen in geval van luchtalarm. Kinderen zijn bang om buiten te spelen, of naar school te gaan, willen alleen nog slapen in de veilige kamers.

Getallen vertellen niet het volledige verhaal. Een conflict beoordelen op grond van de hoeveelheid slachtoffers kan al evenmin. Zonder alle voorzorgsmaatregelen die Israël heeft getroffen, zou Tel Aviv aan gruzelementen liggen, zouden ziekenhuizen in puin liggen en zouden er heel veel doden zijn gevallen. En daarom verdienen de duizenden lanceringen richting Israël op zijn minst prominente vermelding.

Onze correspondente in Israël, Jeannette Gabay-Schoonderwoerd, houdt een dagboek bij vanuit haar woonplaats Afik, in het noorden van Israël. Deel 15.