Kamp wijst er op dat bij de behandeling van de fraudewet in de Tweede Kamer door parlementariërs werd gehamerd op een breed gedragen wens vanuit de samenleving om fraude hard aan te pakken. Daarbij werd geschermd met opinieonderzoeken waaruit bleek dat veel mensen weinig geloof hechtten aan de officiële fraudestatistieken

„Je kunt niet uitsluitend afgaan op wat je aangereikt krijgt van medewerkers”, aldus Kamp tegen de parlementaire enquêtecommissie die onderzoek doet naar het fraudebeleid van de overheid. Hij wilde „breder geïnformeerd” zijn. Ook bij rechercheurs die fraude moesten opsporen leefde volgens Kamp het gevoel dat het vaker voorkwam dan werd gemeld.

De fraudewet scherpte de aanpak van misbruik flink aan, een belangrijk punt voor het kabinet-Rutte I: bij zijn aantreden als minister zag Kamp een strenger fraudebeleid als een van zijn prioriteiten. De Raad van State gaf in zijn advies op het wetsvoorstel al aan niet overtuigd te zijn „dat de omvang van de fraude zodanig is toegenomen dat daarom een forse verzwaring van het sanctieregime nodig is”.

Het kabinet ging daar niet in mee. Kamp voegt toe dat hij „niet onder de indruk” was van de instrumenten die hij voor ingang van de fraudewet tot zijn beschikking had om fraude te bestrijden.

Kamp vond het vooral belangrijk om fraude effectiever tegen te gaan, omdat dit zou leiden tot meer draagvlak voor het stelsel van sociale zekerheid. Hij had bovendien vanuit het regeerakkoord de opdracht meegekregen om 180 miljoen euro per jaar te bezuinigen door misbruik van uitkeringen tegen te gaan. Lukte dat niet dan had hij dat bedrag elders op zijn begroting moeten besparen.