Ze verweet de VVD te focussen op een kleine groep die voor gezinshereniging naar Nederland komt, terwijl de partij de echte problemen met grote aantallen arbeidsmigranten in de grote steden negeert. De komst van arbeidsmigranten noemde Bikker „een lekkere winst” voor een aantal werkgevers. Zij wees erop dat in sommige sectoren acht op de tien werknemers arbeidsmigranten zijn, en dat veel van die mensen ronduit worden uitgebuit.

Bikker benadrukte nog eens dat het inperken van de mogelijkheden tot gezinshereniging voor oorlogsvluchtelingen voor haar partij echt een forse stap te ver is. „Kinderen moeten kunnen opgroeien bij hun ouders. Het gescheiden houden van gezinnen is niet de oplossing.” Met de asielvoorstellen die op tafel lagen was de draagkracht van de ChristenUnie volgens haar al „maximaal gestretcht”.

Bikker had op het gebied van arbeidsmigratie graag „een veel ambitieuzer pakket” gezien, maar stelde dat dit onmogelijk bleek omdat de VVD zich blind staart op de asielinstroom. Hermans wierp tegen dat het haar partij om een geheel aan voorstellen ging, en het totale effect.

Dat de partijen daar niet uitkwamen en het kabinet daardoor viel, vindt Bikker „pijnlijk”. Zij wees op de grote problemen die daardoor langer op een oplossing wachten, met name de oprukkende armoede en de stikstofproblematiek. „Het land is niet gebaat bij een lange periode van politieke sluimerstand.”