De veelbesproken tuin -2 hectare groot- ligt ingeklemd tussen het Rijn-Schiekanaal en de Delftse binnenstad. Het grootste gedeelte was eerder in het bezit van de familie Waller. Die beheerde jarenlang de Nederlandse Gist en Spiritus Fabriek, nu Gist-brocades geheten. Het fabrieksterrein begint aan de overkant van de weg.

Lopend over de Vrijenbansekade langs het kanaal geeft Oomen een toelichting op zijn plannen. „Moet je kijken wat een rotzooi het nu is. Sinds de laatste storm zijn er nog meer bomen omgewaaid. Omdat ze te dicht op elkaar staan, krijgen ze geen kans om goed te wortelen. Uitdunnen is hard nodig.”

Een muur, ’versierd’ met graffiti, begrenst de tuin aan de westkant. Een half gedempte sloot maakt het mogelijk de hindernis te omzeilen. „Dit is maar een van de illegale toegangen tot mijn tuin. Verderop is een groot gat in het hekwerk geknipt. Mensen komen hier ongegeneerd hun hondje uitlaten, terwijl ze heel goed weten dat dit privé-eigendom is.”

Niet veel later banjert er een vrouw door de wildernis. Van een normaal pad is geen sprake. „In het begin zei ik er wel eens wat van, maar dan kijken de mensen je aan alsof je van een andere planeet komt.”

Oomen gaf de befaamde Vlaamse tuinarchitect Jacques Wirtz opdracht een nieuwe tuin te ontwerpen. In de serre van zijn villa spreidt Oomen verschillende kaarten uit. „Het eerste ontwerp was direct al afgekeurd door omwonenden omdat het te open zou zijn. Hoewel ik dat niet verplicht was, heb ik toch een tweede ontwerp door Wirtz laten maken met meer bomen. Omdat de buren daar nog niet tevreden over waren, heeft een van hen een eigen ontwerp gemaakt.”

Op de tekening van de achterbuurman blijven veel meer bomen staan. „Je kunt die monumentale bomen wel willen redden, maar veel ervan zijn al omgevallen. En als ik niets doe, volgen de andere bomen ook. Denk je dat ik 1,5 miljoen euro uitgeef om dat zootje in mijn achtertuin te behouden? Al die betweters uit de buurt denken het beter te weten dan Wirtz, die meer dan vijftig jaar ervaring in de tuinarchitectuur heeft.”

Een van de „betweters” is T. van Staveren, zelf architect. De achtertuin van zijn grachtenhuis grenst aan de Wallertuin. Betonnen pilaren staan er keurig in het gelid. „Die dingen heb ik zelf her en der opgegraven. Ze zijn afkomstig uit een gedeelte van de tuin dat eerder eigendom was van Tutein Nolthenius, directeur van de Nederlandsche Oliefabrieken in Delft, tegenwoordig de Calvé-fabriek. Alleen dit gedeelte is ontworpen door de wereldberoemde tuinarchitect Springer.”

Volgens Van Staveren beweert Oomen dat de gehele tuin door Springer is ontworpen. De architect laat een kopie van de kapvergunning zien, waarop als reden voor de kap staat: het Springerpark in ere herstellen. Van Staveren: „Oomen gebruikt de namen van beroemde tuinarchitecten om zijn doel te bereiken.”

Dat doel is volgens Van Staveren het bouwen van een kantoorpanden in de Wallertuin. „Oomen is naast directeur van een grote zorgverzekeraar ook projectontwikkelaar en bezit veel panden en gronden in Delft.”

Volgens Van Staveren laat Oomen zijn tuin opzettelijk verwaarlozen. „Achter de vroegere burgemeesterswoning staat een pompstation waarmee hij de waterstand in zijn tuin kan regelen. Door de pomp niet te gebruiken, staat het grondwater zo hoog dat monumentale bomen niet voldoende vastigheid kunnen vinden en dus omvallen. Voor hem weer een excuus om zijn tuin aan te pakken.”

Van Staveren is lid van de Stichting Zicht op Delft, die als belangrijkste doel heeft het behouden van de bomen in de Wallertuin. „Via de stichting tekenden 250 Delftenaren bezwaar aan bij de gemeente tegen de aangevraagde kapvergunning. Vier natuurvereniging deden hetzelfde. Bovendien hebben 140 kinderen uit de buurt een petitie gemaakt die aan verantwoordelijk wethouder Grashoff is overhandigd. De GroenLinks-fractie heeft schriftelijke vragen gesteld. Kortom, Oomen haalt zich de woede van heel Delft op zijn hals. Maar het scheelt hem niets, hij gaat voor het geld.”

Volgens gemeentewoordvoerder Van der Ven heeft het college tot 3 maart de tijd om de aanvraag voor de vergunning te onderzoeken. Tot die tijd onthoudt de gemeente zich van een inhoudelijk oordeel. „Duidelijk is wel dat de tuin cultuurhistorische, landschappelijke, ecologische en botanische waarde heeft. We moeten dan ook zorgvuldig met deze aanvraag omspringen.”