Bij opmars van vrouwen trekken mannen zich terug
Vaderdag. Papadag. Wat is eigenlijk het verschil? Voor het eerste reserveren we de derde zondag in juni. We geven er een feestelijk tintje aan. Maar papadagen keren wekelijks terug. „Iedere week heb ik mijn papadag”, zei een jonge vader. Is dan niet iedere dag gewoon papadag voor hem?
Op mijn boekenplank trof ik ”Mannen” aan, geflankeerd door ”Engelen” en ”Lieve vader, vuile schurk”. Er zijn allerlei vaders: kerkvaders, oudvaders, schoonvaders, stiefvaders, pleegvaders en afwezige vaders. In de ‘moderne’ samenleving hebben sommige kinderen twee papa’s, of helemaal geen. Ook runnen steeds vaker twee mama’s het gezin. Sommige vaders en moeders staan er alleen voor. Een van beiden ontviel.
Wat de vaders betreft: hun rol lijkt in rap tempo te worden uitgegumd. De samenleving vervrouwelijkt. Het is al jaren merkbaar in het onderwijs. Ook de tandarts, huisarts, medisch specialist, rechter, notaris, journalist van de nabije toekomst is vrouw, als we afgaan op de opleidingspercentages. Heren zijn zwaar ondervertegenwoordigd. Lees deze column niet als zijnde vrouwonvriendelijk. Mij intrigeert het verschijnsel. Waar zijn en blijven de mannen? Het is een merkwaardig fenomeen dat bij de opmars van vrouwen mannen zich terugtrekken. Verkeren die in een crisis over hun identiteit? Vanaf de middelbare school presteren meisjes gemiddeld beter dan jongens. Er zitten beduidend meer mannen in de gevangenis dan vrouwen.
Onze samenleving leert zowel jongens als meisjes liegen tegenover zichzelf. Vergeet je biologisch geslacht. Het is de gendergekte ten voeten uit. Of is er sprake van genderterreur? In de Anglicaanse Kerk in Engeland buigt een commissie zich over de vraag hoe men God genderneutraal, ofwel non-binair, kan maken. Minder mannelijkheid dus. Vader moet een ouder worden. Als een kind om zijn ouder roept, wie van de twee bedoelt hij dan?
Een komische noot in dit proces is dat op het Binnenhof zorgdossiers vooral behartigd worden door vrouwen. Zijn de dames zich ervan bewust dat dit rolbevestigend kan werken?
Na de bevrijding van een Japans interneringskamp voor vrouwen en kinderen was de eerste die er binnenkwam een pastoor. De kinderen ontvingen hem juichend en riepen om het luidst: „Een papa, een papa!” Dat krijg je er nou van als kinderen opgroeien met afwezige vaders. Plukken wij vandaag de vruchten van een ”vaderloze maatschappij”? Van een proces en cultuur van ”ontvadering”? Worden vaders symbolisch vermoord? Het is weer een aanslag op Gods scheppingsorde.