Van der Lubbe werd in 1933 in Leipzig ter dood veroordeeld op verdenking van het aansteken van de brand in het Rijksdaggebouw in Berlijn. Indertijd werd door ooggetuigen, en later door historici, herhaaldelijk gesteld dat Van der Lubbe een apathische indruk maakte in de rechtszaal, waar hij een bekentenis aflegde. Mogelijk zou dit komen omdat hij gedrogeerd was. Ook wordt betwist of hij de daadwerkelijke brandstichter was.

Uit het toxicologisch onderzoek is dus niet gebleken dat hij zijn bekentenis onder invloed heeft gedaan. Toch valt volgens de onderzoekers niet volledig uit te sluiten dat Van der Lubbe was gedrogeerd. Volgens het rapport is het mogelijk dat hier geen bewijs voor is gevonden door ontbindingsprocessen „wegens de lange periode tussen het overlijden en de opgraving”.

De onderzoekers hebben wel kunnen aantonen dat de botten in het graf daadwerkelijk de overblijfselen van Van der Lubbe zijn. DNA-monsters van een tand werden vergeleken met een speekselmonster van een kleinzoon van de broer van Van der Lubbe. Ook werd een historisch gerucht ontkracht. Volgens sommige bronnen was Van der Lubbe „op dubbele diepte” begraven om opgraving te voorkomen, maar uit de opgraving bleek dat het lichaam op de reguliere diepte van twee meter was begraven.

Marinus van der Lubbe werd in 1909 geboren in Leiden. Op 27 februari 1933 werd hij door de Duitse politie gearresteerd in het brandende Rijksdaggebouw in Berlijn, kort nadat Adolf Hitler aan de macht was gekomen. In december van dat jaar kreeg Van der Lubbe zijn doodsvonnis te horen. Op 10 januari 1934 werd hij op 24-jarige leeftijd onthoofd.