Het beleid bevreemdt partijen. „Op welke manier kunnen wij de regering controleren als we niet eens weten met wie ze worden afgesloten en waar het precies over gaat”, vroeg Stieneke van der Graaf (ChristenUnie). „Waarom kunnen we niet specifieker worden geïnformeerd?” Ook voor Jan Klink (VVD) bleef het onduidelijk.

Het was lastig uitleggen voor Schreinemacher. „We noemen het partnerschappen, maar het is eigenlijk gewoon verdiepte samenwerking.” Een migratiepartnerschap heeft volgens haar geen juridische status. „Het uitgangspunt is dat het effectief en duurzaam moet zijn en een gelijkwaardig partnerschap op basis van wederzijdse belangen.”

Volgens de bewindsvrouw wordt in een partnerschap naar de „volle breedte” van de samenwerking gekeken. Het kan gaan om bijvoorbeeld handelspreferentie, visa en hulpprojecten. Maar het kan ook gaan om landen helpen met tegengaan van doorstroom van migranten of de terugname van uitgeprocedeerde asielzoekers, zei ze.

Ze noemde alleen Marokko als land waar een partnerschap mee is. Verder worden ze aangegaan met landen in de Sahel, Noord-Afrika en het Midden-Oosten. Ondanks aandringen van Kamerleden wilde de minister geen andere landen noemen. „Ik vraag begrip voor de diplomatieke belangen die hiermee gemoeid zijn”, zei Schreinemacher. De Kamerleden krijgen in een vertrouwelijke briefing meer te horen.

Het is trouwens al bekend dat ook met Niger - een knooppunt van migratieroutes - een migratiepartnerschap is gesloten. Toen de minister met staatssecretaris Eric van der Burg (Asiel) in februari in dat land was, werd het partnerschap na afloop gewoon naar buiten gebracht door de bewindslieden. Hoe het migratiepartnerschap met Niger er precies uit gaat zien, wordt later dit jaar duidelijk gemaakt, meldden ze destijds.