„Sinds 2018 is de omvang van de geleverde zorg via wijkverpleging min of meer gelijk gebleven, terwijl de vraag per saldo naar verwachting toeneemt”, schrijft onderzoeksbureau SiRM, dat de sector analyseerde. Door vergrijzing, langer zelfstandig wonende ouderen en korter durende ziekenhuisopnames zal de stijgende vraag de komende jaren doorzetten, denken ze.

De beschikbaarheid van de wijkverpleging komt in het gedrang, doordat het aantal verpleegkundigen niet meegroeit. Als belangrijkste oorzaken van de afnemende beschikbaarheid zien de onderzoekers „de afnemende personele capaciteit en ziekteverzuim”. Ze schetsen een vicieuze cirkel waarbij de krapte leidt tot minder tijd per patiënt en een toenemende werkdruk. Daardoor kan het werk minder aantrekkelijk worden, wat weer risico’s geeft op verdere groei van het personeelsgebrek.

„We zien de negatieve effecten van achtergebleven investeringen: cliënten die minder uren zorg krijgen dan eerder, wijkverpleegkundigen die werkplezier verliezen en proberen met nog harder werken gaten dicht te lopen”, stelt Caroline Beentjes van de zogeheten kerngroep Zorg Thuis van ActiZ. Ze wijst erop dat ook vaak een beroep wordt gedaan op mantelzorgers. Zij vormen „een onderbelichte groep”. Volgens Beentjes is de druk op mantelzorgers „enorm toegenomen omdat ze de gaten proberen dicht te lopen”.

ActiZ benadrukt dat de wijkverpleegkundige een belangrijke rol heeft. „De wijkverpleegkundige is een van de enige beroepsbeoefenaren die achter de voordeur bij mensen de mogelijkheid heeft alles aan elkaar te verbinden en daarmee een belangrijke rol heeft in thuis kunnen blijven wonen. De wijkverpleging is de spin in het web van thuiswonende kwetsbare mensen”, klinkt het.