Persoon 1 vraagt: „Hi, how are you?” (Hoi, hoe gaat het met je?) Persoon 2 antwoordt: „Good, thanks. And you?” (Goed, bedankt. En met jou?) Waarop persoon 1 afsluit met: „Good, thanks.” En dan kan het eigenlijke gesprek beginnen.

Deze miniconversatie kan met iedere willekeurige wildvreemde gevoerd worden. Ook met de kassamedewerker. Je zou het als een vriendelijke manier van doen kunnen typeren, maar ik voel me er vaak hoogst ongemakkelijk bij, omdat die eerste vraag voor mij nog steeds klinkt als een uitnodiging om een doorwrocht verhaal over de huidige stand van zaken omtrent mijn persoon af te steken. Maar als je dat doet, als je écht antwoord geeft op die openingsvraag, dan zorgt dat bij de gesprekspartner juist weer voor ongemak.

In Nederland zijn de meest gestelde openingsvragen bij de kassa trouwens ook wat merkwaardig. Niet zozeer bij een doorsneesupermarkt, maar bij middenstandwinkels.

Volgens mij is de verleden tijd behoorlijk dominant bij de kassa. Heb je in een kledingzaak een aantal jassen gepast en kom je met degene die je wilt kopen bij de kassa, dan is het niet vreemd als je de vraag gesteld wordt: „Deze was het geworden?” Waarbij je je zou kunnen afvragen: waarom die voltooid verleden tijd? Wat zou de jas geworden kunnen zijn? Was het de jas van je keuze geworden? Dan zou het nog twijfelachtig zijn of het nu nog steeds de jas van je keuze is.

Een vraag uit dezelfde categorie: „Had u nog iets anders gewild?” Waarop je zou kunnen antwoorden: „Nee hoor. Ja, ooit had ik graag iets anders gewild. Mijn studiekeuze, die was achteraf bezien echt niet verstandig. Maar ja, gedane zaken nemen geen keer hè. Gelukkig heb ik er nu vrede mee. Ik had het wel anders gewild, maar nu wil ik het niet meer anders.”

Laatst was ik bij een zaak waar babykleding en allerlei andere spullen voor zeer kleine mensen en hun ouders worden verkocht. Met een redelijk goedgevulde winkelmand arriveerde ik bij de kassa. Daar werd me gevraagd: „Heeft u het kunnen vinden?” Wat eigenlijk best een bijzondere vraag is om aan iemand te stellen die komt afrekenen. Maar misschien vroeg ze het vanwege mijn onzekere houding die zich in dergelijke winkels vaak manifesteert. Dat had gekund.