Ze waren net getrouwd toen Pieter en Janet Nelisse-Bloemendaal in blijde verwachting raakten. Maar bij de 20 wekenecho bleek het vreselijk mis te zijn.

Duizenden mensen kiezen voor vrijwilligerswerk in de palliatieve zorg. En dat aantal stijgt. Wat beweegt hen en wat maken ze mee? Twee persoonlijke verhalen.

De protestantse gemeente in Dronten verkoopt kerkcentrum Open Hof aan OVT Ontwikkeling uit Emmeloord.

Ook wanneer zicht op genezing verdwijnt, gaat de zorg nog steeds door. Daarom is palliatieve zorg verdere investering en verbetering waard.

De zorg voor kinderen is met haar leven verweven. Eerst in het onderwijs, later in de kinderpalliatieve zorg. Na twintig jaar stopt Wilma Stoelinga (61) als directeur van kinderhospice Binnenveld in Barneveld. Ze blijft wel bij het huis werken. „De zorg ligt op mijn hart. Het heeft iets heel eervols om dit werk te mogen doen.”

Onverwacht was daar de vraag: „Hoe komt het toch dat mensen met een christelijke achtergrond zo vasthouden aan het leven? Je zou toch denken dat juist christenen, die geloven dat God over leven en dood gaat, een naderende dood niet tot het uiterste proberen vooruit te schuiven?”

Dat het levenseinde een kwetsbaar onderwerp is maakt ouderenarts Marleen Hout beroepshalve dagelijks mee. „Het raakt je als medicus, maar ook als persoon heel diep.”

Meer openheid over de dood, daar pleit long­arts Sander de Hosson al voor sinds hij zijn eerste patiënt zag sterven, meer dan twintig jaar geleden. In zijn nieuwe boek beschrijft hij indringend hoe cruciaal de laatste fase is. „Sterven kan op 100.000 manieren.”

Steeds vaker worden mensen aan het eind van hun leven in slaap gebracht door middel van palliatieve sedatie. Te vaak, vindt hospicearts Maarten Scholten. „Het lijkt erop dat slapend sterven een nieuw normaal wordt.” Stof voor discussie in medisch Nederland.

Kankerfonds KWF trekt één miljoen euro uit om zorgpersoneel bij te scholen op het gebied van palliatieve zorg. „Echt een koerswijziging”, zegt voormalig anesthesist Paul Lieverse.