Maandag 11 november 1918 om exact 11.00 uur gaat een tijdelijke wapenstilstand in die later het definitieve einde blijkt te zijn van de gevechten in de Eerste Wereldoorlog. Er zijn ongeveer 17 miljoen doden en talloze verscheurde levens. De wapenstilstand is slechts de kiem voor de Tweede Wereldoorlog. Die eist meer dan drie keer zo veel levens. De mensheid blijkt niets te hebben geleerd. Wat na de Eerste Wereldoorlog rest zijn omgewoelde landschappen, kraters, bunkers, overblijfselen van loopgraven en eindeloze rijen grafstenen. En ook klaprozen. Heel veel klaprozen. Bloemen die goed groeien op een omgewoelde grond.

Massaal kwamen ze ons land binnen, de Belgische vluchtelingen van de Eerste Wereldoorlog. Een lege fabriek in Sas van Gent veranderde in een Belgisch dorp.

Een granaat die is neergelegd in een betonnen elektriciteitspaal aan de rand van een veld waar de oogst net vanaf is gehaald. In Nederland zou dit meteen de hoogste alarmfase betekenen. In de Belgische Westhoek niet. Daar is een telefoontje naar de ontmijningsdienst voldoende.

„Welk een ontzaglijke verandering, en dat in enkele dagen!” schreef ds. J. Wisse in De Wekker, het orgaan van de Christelijke Gereformeerde Kerk, toen de Eerste Wereldoorlog was beëindigd. „Gelukkig heeft het moorden dan nu toch voorlopig opgehouden. Laat ons hopen dat de vrede spoedig zal volgen. Zoals te begrijpen is, zijn de voorwaarden voor wapenstilstand en vrede voor Duitsland hard.”

De impact van de Eerste Wereldoorlog op de 20e eeuw was enorm: van het dragen van polshorloges door mannen tot de oprichting van wereldwijde samenwerkingsverbanden als de Wereldbond.

„Elke keer als ik een explosief opruim, help ik een kind of een landbouwer.” Al 28 jaar kijkt Daan Verfaille dagelijks de dood in de ogen. Elke aanraking met een granaat kan voor hem de laatste zijn.