Kortgeleden bezochten mijn ouders ons. Naast de behoefte aan gewoon samenzijn, hadden zij ook een bijzondere wens voor hun verblijf: vrijwilligerswerk doen bij een lokaal boerenbedrijf.

In de podcast vertelt Jeannette Gabay welke invloed de oorlog op haar gezin –drie zoons van negen, zes en drie– heeft. Zo komt haar oudste zoon met vragen die soms bijna niet te beantwoorden zijn. „Ik vertel hem dan ook dat God een belofte heeft voor het volk Israël.” Zelf probeert Gabay zich te beschermen tegen de soms heftige berichten door maar af en toe het nieuws te checken.

Mijn laatste dag in Israël wordt een bloeddag. Het is al avond als ik in Netivot aankom. Vier meiden, twintigers, komen juist het gebouw uit, waar ik naar binnen wil. „Overleefd?” grap ik. Ze reageren teleurgesteld: „De buisjes zijn op. We kunnen ons bloed niet geven.”

Ook in Israël weten ze het: Barack Obama is de nieuwe Amerikaanse president! Ik heb in de religieuze kibboets Saad met een groepje Amerikaanse Joden naar de beëdiging gekeken. Ze zijn geroerd, aangedaan.

Het is vrede! Vandaag, maandag 19 januari, is het alarm op de kibboets niet één keer afgegaan. Uniek! ’s Avonds loop ik ontspannen door de ingevallen duisternis naar de winkel om wat ingrediënten voor de avondmaaltijd te halen.

Het lijkt verraderlijk veel… Zo wilde ik deze impressie beginnen: Het lijkt verraderlijk veel op een babyfoon, maar op dat moment klonk er buiten door de luidsprekers een vrouwenstem, de ‘babyfoon’ begon schril te piepen, ik sprong op, pakte de camera, rende naar de gang en ging plat op de grond liggen.

Al acht jaar lang liggen de inwoners van het Israëlische stadje Sderot onder vuur van Palestijnse raketten. Sommige kinderen weten niet eens wat een leven zonder luchtalarm is. Dag in, dag uit wordt hun bestaan door angst beheerst. „We schrikken hier zelfs van een vuilnisbak die te hard dichtklapt.”

Extremistische moslims vermoordden in oktober 2007 de enige christelijke boekverkoper in Gaza-stad, Rami Ayyad. De politie begon officieel een onderzoek, maar sloot de zaak al snel omdat de daders onvindbaar zouden zijn. De Hamasbeweging ontkende elke betrokkenheid, maar daar gelooft weduwe Pauline niet zo veel van. „Ik ben er zeker van dat zij weten wie het heeft gedaan.”

Drie jaar geleden verloor ze haar man. Afgelopen zondag moest ze haar enige zoon aan de dood afstaan. Hij was de eerste Israëlische militair die bij de oorlog in de Gazastrook om het leven kwam. Dahlia Emanueloff: „Het laatste wat hij me sms-te was: Met Gods hulp gaan we de eer van Israël herstellen.”

Een nieuwe oorlog is uitgebroken in het Midden-Oosten, nadat Hamas weigerde het bestand met Israël na te leven en het afvuren van raketten hervatte. Toen sloeg Israël terug. Moet er een staakt-het-vuren komen? Ja, zegt de een. Nee, zegt de ander. „Hamas moet begrijpen dat het niet ongestraft raketten op Israël kan blijven vuren”