De eer van Israël herstellen

Met een zachte bons raken de wielen van het EL Altoestel de landingsbaan. De Israëlische passagiers laten een luid applaus horen. Een aankomst als altijd. Maar wel in een land dat in oorlog is. Ogenschijnlijk lijkt er niets aan de hand. Het openbare leven gaat gewoon door. Toch heeft iedereen wel een familielid of bekende die is opgeroepen om de strijd met Hamas in de Gazastrook aan te gaan. En dan kan het conflict plotseling heel dichtbij komen. Tranen

Dat geldt ook voor Dahlia Emanueloff. Zij verloor afgelopen zondag haar enige zoon, Dvir. Hij was de eerste Israëlische soldaat die bij de vijandelijkheden in de Gazastrook werd gedood.

In huize Emanueloff wordt gerouwd. In de bescheiden woning in Giv’at Ze’ev, een kilometer of tien buiten Jeruzalem, zitten moeder Dahlia en haar twee dochters op kussens op de grond. Het boord van hun T-shirt hebben ze naar Bijbels gebruik op de linkerschouder gescheurd. Zeven dagen zitten ze daar, zonder iets te doen. Anderen maken eten en doen het huishouden. Zij gedenken het ontvallen van hun geliefde, samen met de vele belangstellenden die voortdurend in- en uitlopen.

Op een tafeltje in de woonkamer staan foto’s van Dvir, die op 22-jarige leeftijd het leven verloor. Een lachende jongeman, met de baret van de prestigieuze Golani-infanterie-eenheid op het hoofd. Een andere afbeelding toont Dvir in volledige parachutistenuitrusting. Voor de lijstjes brandt een kaarsje. Op een geplastificeerde kaart staat het Joodse gebed voor de soldaten. Waarin wordt gesmeekt of God Zijn vleugelen over de militairen wil uitbreiden. Of Hij ze net zo wil bewaren als Hij ook hun voorvaderen heeft beschermd. En dan de bede of de Heere de steden van het volk wil behoeden, van de Libanon tot aan Egypte, en de overwinning over de vijanden wil geven.

Een voor een druppelen belangstellenden binnen. Ze nemen plaats in een grote kring, of blijven zwijgend in de achterkamer wachten. Af en toe vloeien tranen. Het zijn lang niet allemaal bekenden van de familie. Neem Avraham. Hij is in Jeruzalem geboren, maar woont al jaren in de Verenigde Staten. „Je kent mij niet”, zegt hij tegen Dahlia. „Maar ik heb het nieuws over de dood van je zoon gezien en wilde langskomen om mijn steun te betuigen.” Een eveneens onbekende vrouw heeft zelf een zoon in een van Israëls oorlogen verloren. „Ik weet wat het is”, fluistert ze tegen de rouwende weduwe. Laatste herinnering

Na verloop van tijd komen twee militairen uit de legereenheid van Dvir de woonkamer binnen, in uniform en met geladen geweer. Ze komen zo van het front af. Zwijgend nemen ze naast Dahlia plaats. Telkens als Uri, de hoogste in rang, iets wil zeggen, kan hij zijn tranen niet bedwingen. Uiteindelijk overhandigt hij de moeder van zijn gesneuvelde kameraad een in memoriam dat hij heeft gemaakt - handgeschreven.

Dan begint hij te vertellen wat zich op die zondag in de Gazastrook heeft afgespeeld. Zijn eenheid was op onderzoek uitgegaan bij een aantal tunnels waardoor wapens werden gesmokkeld. Plotseling dook een terrorist op uit een tunnel en schoot Dvir Emanueloff neer. Een hospik probeerde hem uit de vuurlinie te trekken, maar werd eveneens geraakt. Later wist de commandant van de eenheid zijn gevallen kameraad een huis binnen te slepen. Daar bleek dat medische hulp niet meer mocht baten.

Als het ergste nieuws is verteld, komen de ’gewone’ verhalen. Uri vertelt dat de soep opraakte, dat er grappen werden gemaakt. Schijnbaar onbetekenende voorvallen krijgen plotseling een heel andere dimensie. Gretig luistert Dahlia naar de anekdotes, die een beeld geven van de laatste ogenblikken van haar zoon.

Zelf sprak ze Dvir een week voor zijn dood voor het laatst, vertelt ze. „Als hij eenmaal naar Gaza zou worden gestuurd, mochten we geen contact meer hebben. Dat kan gevaarlijk zijn. De soldaten moesten ook allemaal hun mobiele telefoon inleveren, zodat de vijand hen niet kon traceren. Ik heb hem toen gevraagd of hij, voordat hij het gebied binnen zou gaan, mij een sms wilde sturen. Daarin moest in ieder geval staan dat hij goed op zichzelf zou passen. Toen hij wegging heb ik nog tegen hem gezegd: Vergeet niet wat we hebben afgesproken.”

Dahlia haalt haar mobiele telefoon tevoorschijn. „Kijk, dit heeft hij me geschreven. ”Lieve moeder, ik houd van jou het meeste in de hele wereld. Ik pas goed op mezelf. Met Gods hulp gaan we de eer van Israël herstellen.” Ze drukt het mobieltje teder tegen haar borst. Een laatste herinnering aan haar gevallen kind.

Noodzaak

Een goede week later, toen de eerste grondtroepen de Gazastrook binnentrokken, sneuvelde Dvir Emanueloff. Dahlia, in het dagelijks leven kleuterleidster, had een dag vrij. „De delegatie van het leger die het slechte nieuws kwam brengen, was naar mijn school gegaan, in de veronderstelling dat ik daar aan het werk was. Toen bleek dat ik daar niet was, hebben ze me thuis opgewacht. Toen ik bij mijn woning aankwam, stonden er ongewoon veel auto’s in de straat. Het was doodstil. Op dat moment kreeg ik al het gevoel dat er iets niet in orde was. Vervolgens kwamen twee mensen in uniform uit een van de auto’s. Ze keken naar me. Toen begreep ik het.”

Over de gevoelens die door haar heen gingen toen ze het nieuws over de dood van haar zoon hoorde, is Dahlia kort. „Dat valt niet te beschrijven. Dit is de angstdroom van elke Israëlische moeder. Ik moet wel zeggen dat de mensen van het leger buitengewoon liefdevol en zorgzaam met me omgingen. Ze zijn de hele tijd bij me gebleven. Een dag na de dood van Dvir kwam zijn commandant op bezoek, die zelf ook gewond was geraakt. Op krukken kwam hij me condoleren.”

Op dat moment komt een groepje rabbijnen van de plaatselijke jesjiva binnen. Alle aanwezigen staan op. Een van de talmoedgeleerden begint het gebed voor de doden op te zeggen. Regelmatig klinkt uit alle monden een instemmend ”amen”. Na het gebed houden de rabbijnen een Bijbelstudie met de opa van Dvir, die zelf aan de jesjiva heeft gestudeerd - „om zijn gedachten te verzetten.”

Dahlia vervolgt haar verhaal. Omdat haar man was overleden, hoefde Dvir -als enige zoon- niet bij de gevechtstroepen dienst te nemen. Toch deed hij het. „Hij wilde het met alle geweld. Al vanaf de kleuterschool wilde hij soldaat worden. Al vroeg wist hij dat de Bijbel ons voorhoudt dat het land van ons is. Dat wilde hij graag verdedigen. Ik zei: Laat dat dan door andere mensen doen. Maar dat was aan dovemansoren gericht. Hij hield zo veel van Israël, dat hij zelfs niet met ons meeging als we naar het buitenland op vakantie gingen. Hij is één keer in het buitenland geweest. In Polen, om in de concentratiekampen te kijken.”

Ondanks het verdriet om het verlies van haar kind, is Dahlia Emanueloff overtuigd van de noodzaak van de oorlog tegen Hamas. „De wereld moet weten dat wij niet zomaar in Gaza zijn. We hadden geen enkele keuze, we konden niet anders. Onze eigen kinderen konden niet meer naar school, konden niet meer buiten spelen. En waarom? Enkel en alleen omdat wij tot het Joodse volk behoren. Daarom is het op ons gemunt.”

„We hebben ons drie jaar geleden uit de Gazastrook teruggetrokken”, vervolgt de Joodse weduwe. „Als gebaar van goede wil. En wat hebben we teruggekregen? Dagelijks raketten en mortiergranaten op Israëlische dorpen en steden. We hebben de Palestijnse Autoriteit zelfs van wapens voorzien, om intern de orde te bewaren, zodat ze ons met rust zouden laten. Wat is er van terechtgekomen?”

Dahlia ergert zich ook aan de eenzijdige berichtgeving over de strijd in Gaza. „Waarom worden onze daden altijd uitvergroot? Een van de soldaten vertelde me net dat terroristen zich in een huis hadden verschanst en kinderen als menselijk schild gebruikten. Een voor een kwamen de kinderen naar buiten - tien in totaal. Een van de meisjes was in haar beentje geraakt. Vervolgens verscheen de moeder in de deuropening. Toen de militairen haar vroegen waarom ze die strijders binnen had gelaten, kregen ze een stortvloed aan scheldwoorden over zich heen. Toen ook de moeder buiten was, begonnen de terroristen achter haar te schieten. Onze soldaten hebben nota bene dat gewonde meisje nog medische verzorging gegeven. Wat zou de tegenpartij hebben gedaan? Maar dat soort dingen lees je niet in de krant.”

Welke boodschap zou u aan alle moeders die kinderen aan het front hebben willen meegeven? „Ik wil ze al mijn liefde en kracht doorgeven en ze vertellen dat ze niet bang moeten zijn. Met God hulp zullen we overwinnen.”

Kunt u in Gods wil berusten, nu uw zoon is omgekomen? „Ik vind dat heel moeilijk om te zeggen. In de Bijbel zijn veel voorbeelden van moeders die hetzelfde is overkomen. Maar ik had best zonder dit verlies gekund.”

Wat verwacht u van de ontwikkelingen in de Gazastrook? „Ik ben geen profetes. Ik hoop alleen dat ze afmaken waar ze aan begonnen zijn. Anders kunnen we over een paar maanden van voor af aan beginnen. Of we het karwei kunnen afmaken, is nog maar de vraag. De wereld zit ons op de nek. Dat is absoluut niet eerlijk.”

De eer van Israël herstellen

Buitenland

RD.nl in uw mailbox?