Subthema 'Zomerserie 2018: Chris kras over de grote plas'

Op de vierde verdieping van de veerboot staan zo'n 150 stoelen in rijen opgesteld. Een van die zetels is voor mij. Maar het is zo rustig dat ik drie stoelen tot mijn beschikking heb. Geluksvogel die ik ben.

Als ik het treinstation in Cadiz uitloop, word ik bedolven onder een bundel zonnestralen. Heerlijk. Weg somberheid, weg moeheid. Gaan met die banaan. Wat een kleine dosis vitamine D al teweeg kan brengen.

Als ik het treinstation in Cadiz uitloop, word ik bedolven onder een bundel zonnestralen. Heerlijk. Weg somberheid, weg moeheid. Gaan met die banaan. Wat een kleine dosis vitamine D al teweeg kan brengen.

Ik schiet aardig op, realiseer ik me als ik het busstation in Madrid uitloop. Met de fiets reed ik maandagnacht van woonplaats Lieren naar Nijmegen. Vandaar liftte ik naar Parijs en een bus bracht me in zestien uur naar de hoofdstad van Spanje. En dat alles voor slechts 78 euro.

De bus van Parijs naar Madrid pikt onderweg nieuwe passagiers op. Terwijl ik op de parkeerplaats frisse lucht sta te happen, start de chauffeur de motor weer en sluit de deuren. Help! Op topsnelheid sprint ik naar de voorkant van de bus en bons op de deur. De chauffeur kijkt op, schudt met zijn hoofd. Maar gelukkig, de deur opent zich met een luid gesis.

Met nog 257 euro op zak ben ik na 9 uur reizen hemelsbreed zo'n 450 kilometer van huis. Best redelijk, besef ik als ik door Parijs strompel. Even verderop plof ik, vermoeid van de nachtelijke fietstocht en lift, op een bankje. Steunend op mijn koffer doe ik een dutje.

De wekker gunt me slechts één uur slaap. Het is maandag 00.07 uur als ik de trap in huize Klaasse te Lieren, nabij Apeldoorn, afloop. Het zijn de eerste afgelegde meters van mijn reis. Nog zo'n 3 miljoen te gaan.