Er is dan ook beleid nodig dat groepen insluit en duidelijk maakt dat zij onderdeel zijn van de Nederlandse samenleving, aldus het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP).

Uit onderzoek van het SCP komt naar voren dat de tweede generatie mensen met een Turkse, Marokkaanse, Surinaamse en Caribisch-Nederlandse achtergrond beter is opgeleid dan hun ouders en een betere positie op de arbeidsmarkt heeft, maar meer uitsluiting en discriminatie ervaart. „Er is sprake van een integratieparadox: juist degenen met een betere sociaaleconomische positie voelen zich het vaakst buitengesloten”, is te lezen in het rapport Gevestigd maar niet thuis.

Voor het onderzoek zijn mensen met een Turkse (696), Marokkaanse (570), Caribisch-Nederlandse (592), Somalische (519), Iraanse (855) en Poolse (688) achtergrond bevraagd, net als 771 Nederlanders zonder migratieachtergrond. Iets minder dan de helft van de personen uit verschillende migrantengroepen die werden bevraagd, gaf aan dat Nederland niet gastvrij is voor mensen met een migratieachtergrond. „De bewustwording in deze groep is groot dat ze burger van dit land zijn, maar toch vaak apart worden gezet”, aldus onderzoeker Jaco Dagevos.

Om een ‘inclusieve’ samenleving te krijgen moet integratiebeleid zich volgens het SCP daarom niet alleen richten op het verbeteren van de sociaaleconomische positie van groepen migranten, maar moet het onlosmakelijk verbonden zijn met antidiscriminatiebeleid. „Alleen met dergelijk beleid kunnen we ervoor zorgen dat mensen gelijke kansen hebben, dat iedereen mee kan doen en het gevoel heeft onderdeel van de samenleving te zijn.”