Sirenes nog vers in geheugen 30 jaar na Bijlmerramp
De dag waarop een vrachtvliegtuig van luchtvaartmaatschappij El Al op twee flats in de Amsterdamse Bijlmer neerstortte, staat bij velen in het geheugen gegrift. Zo ook bij Kiran die destijds zeven jaar oud was en in de buurt woonde. „Ik herinner me geruis, een knal en vooral veel sirenes die maar langs bleven komen.” Ze maakte destijds samen met andere schoolkinderen uit Zuidoost tekeningen over de ramp voor het boek Een Gat In Mijn Hart, dat uitgeverij Wilde Haren opnieuw heeft uitgebracht.
Dinsdag, 4 oktober, is het dertig jaar geleden dat de vliegramp zich voltrok. Hierbij kwamen 43 mensen om het leven, onder wie de bemanning van de Boeing 747. Het vliegtuig stortte neer op de flats Groeneveen en Klein-Kruitberg. Kiran, die liever niet met haar achternaam wil worden genoemd, woont nog altijd in Zuidoost. Veel herinneringen komen deze dagen weer naar boven. „Opeens kwam de buurvrouw binnen, die zei: Er is een vliegtuig neergestort. We waren helemaal in shock, hebben de tv aangezet en niet meer uitgedaan.” De getroffen flats lagen op een kleine tien minuten van haar huis. „We zagen niet veel, maar hoorden van alles. En ik herinner me de oranje lucht, de vaagheid en ongerustheid.” Het gezin bleef binnen. „Mijn moeder was heel stellig. We mochten absoluut niet naar buiten.”
De volgende dag op school was er een aantal kinderen niet. „Er werd veel gehuild en de juf was erg ongerust”, weet Kiran nog. „Later bleek dat een jongetje van school was overleden. Ook een vriendin van mijn moeder, die op de zesde etage van een van de flats woonde, overleefde het niet.”
De Bijlmerramp wordt jaarlijks herdacht bij ‘de boom die alles zag’, de boom die de brand heeft overleefd. Niet lang na de crash ging Kiran hier met haar klas naartoe, om bloemen neer te leggen. „Toen zag ik voor het eerst ook het gat. En heel veel bloemen. Nog niet alles was opgeruimd, het was nog steeds een rotzooi. We liepen hand in hand en zongen denk ik een liedje.”
Thuis werd niet veel over de ramp gesproken. Dat is na al die jaren niet veranderd. Ook in de wijk hoort ze mensen er niet veel over, al denkt ze dat de gebeurtenissen het gemeenschapsgevoel wel hebben versterkt. „Het voelt hier als een grote familie. En ik denk dat zoiets groots mensen toch heeft samengebracht. Een stukje gedeelde smart die je onbewust dichter bij elkaar brengt.” Bij de oudere bewoners ziet ze ook de impact terug van de ramp. „Ik denk wel dat er een soort onderling verdriet is dat je niet kunt uitleggen.”
Nu ze jaren later samen met haar kinderen door het boek met tekeningen bladert, maakt dat bij Kiran ook veel los. „Het is moeilijk. Ze stellen zoveel vragen, zoals: Wat als het vliegtuig bij u was gevallen, dan waren wij er ook niet. Ik realiseer me nu pas hoe dichtbij het was. Dichterbij dan ik toen dacht.”
