Volgens kinderbelangenorganisaties rouleren er zo’n twaalf pedohandleidingen online en zijn die intussen zo’n 10.000 keer uitgewisseld onder (potentiële) kindermisbruikers. Wetenschappers die onderzoek deden naar de inhoud ervan waarschuwden dat van het raadplegen een normaliserende werking kan uitgaan.

De teksten bevatten gedetailleerde uitleg over methodes om een kind pijnloos seksueel binnen te dringen. Andere passages bieden uitleg over welke plaatsen en tijdstippen geschikt zouden zijn om kinderen te benaderen, hoe het vertrouwen van een kind valt te winnen, of hoe je een kind geheimen kunt laten bewaren.

Dergelijke instructieve handleidingen, zo concludeert het ministerie van Justitie, vormen „een munitie van kennis en kunde” voor „de onwetende of onervaren jager die de trekker wil overhalen.” Het betreft kortom lectuur die seksueel kindermisbruik kan bevorderen of vergemakkelijken.

De wetsartikelen die volgens oud-justitieminister Grapperhaus aanknopingspunten leken te bieden voor vervolging bleken toch zo hun beperkingen te hebben. Zo ziet een van die bepalingen expliciet op handleidingen die ook beeldmateriaal bevatten en niet alleen tekst. Er zat voor hem dus weinig anders op dan het laten uitbreiden van de strafwet en dat is gebeurd.

Internetpagina

Het nieuwe wetsartikel dat in zijn opdracht is bedacht stelt het verstrekken, verwerven of bezitten van zowel schriftelijk als mondeling „instructief kindermisbruikmateriaal” strafbaar, evenals het vergaren of bijbrengen van kennis of vaardigheden voor het seksueel misbruiken van kinderen. Daaronder valt ook het downloaden en bewaren van een internetpagina. Alleen al het in bezit hebben van een handleiding is straks genoeg om strafbaar te zijn. Justitie hoeft niet te bewijzen dat iemand van plan was een misdrijf te plegen.

Eigenlijk creëert deze wet dus een nieuw delict: alle gedragingen die willens en wetens zijn gericht op het aanleren, bekwamen of stimuleren van het seksueel misbruiken van kinderen gaan over de grens. Wie een pedohandleiding in zijn bezit heeft, wilde zich (laten) instrueren, redeneert de wet, en dat moet afgelopen zijn. Alleen verdachte documenten die geen concrete richtlijnen bevatten, blijven buiten schot. Daarbij valt te denken aan in een dagboek opgetekende seksuele fantasieën, (auto)biografieën of andere literaire werken, journalistieke rapportages en wetenschappelijke bijdragen.

Voor een snelle invoering van de wet is in de Tweede Kamer massale steun, zo bleek dinsdag. Kanttekening is wel dat de politiecapaciteit schaars is en dat zedenrechercheurs noodgedwongen prioriteit moeten geven aan het ontzetten van slachtoffers uit acute misbruiksituaties boven het jagen op bezitters van handboeken. Dat wordt toch meer beschouwd als bijvangst, maar die is straks tenminste wel strafwaardig. Eindelijk.