De wijk Bospolder-Tussendijken staat hoog op de lijstjes met negatieve kenmerken, vertelt Marianne de Koning, eigenaar van de Verbindingskamer. „Schulden, overlast en taalachterstand; het komt allemaal bovengemiddeld veel voor in dit stadsdeel.”

De Koning, woonachtig in Pernis, een dorp in het havengebied van Rotterdam, begon vijf jaar geleden met de Verbindingskamer. Straat voor straat gaat ze het stadsdeel Bospolder-Tussendijken door. Ze belt bij elk huis aan en knoopt gesprekjes aan met bewoners. Inmiddels huurt ze vier mensen in; een aantal van hen spreekt Arabisch of Berbers. Dat maakt het contact met bewoners makkelijker.

De Verbindingskamer wordt ingehuurd door onder meer gemeenten en woningcorporaties om in kwetsbare wijken laagdrempelig contacten te leggen. „Veel mensen hier hebben geen vertrouwen in instanties, terwijl de problematiek zich achter de voordeuren opstapelt”, zegt De Koning. „Denk bijvoorbeeld aan de stijgende gasrekening.”

De eigenaar van de Verbindingskamer is inmiddels een bekende verschijning in de wijk. Niet zelden klinkt een hartelijke groet, spreekt iemand haar aan of worden handen geschud. De Koning heeft een bos zonnebloemen bij zich, met aan elke steel een kaartje met haar telefoonnummer. De bloemen zijn bedoeld als ijsbreker bij het eerste contact met buurtbewoners.

Bijna iedereen wordt blij van bloemen, zegt de eigenaar van de Verbindingskamer. „Mensen zijn soms tot tranen toe geroerd als ze een bloem van mij krijgen. Bovendien word ik makkelijk herkend in de wijk als ”de vrouw met de bloemen”.”

De Koning schetst niet graag een eenzijdig beeld van Bospolder-Tussendijken. „Vaak gaan mensen af op de buitenkant: verpaupering, geen gordijnen en weinig planten.” Maar in elke wijk waar ze gewerkt heeft, is ze positief verrast door de openheid van mensen. „Ze heten me welkom en delen hun verhaal.” Uit de gesprekken die De Koning voert, blijkt dat veel mensen behoefte hebben aan meer contact met hun buren. „Mensen blijven vaker dan vroeger achter hun voordeur. Ze hebben amper een netwerk.”

De rol van de Verbindingskamer is niet zozeer het oplossen van problemen. De Koning: „Wij signaleren vooral. Vervolgens betrekken we de instanties erbij die hulp kunnen bieden, zoals jeugdzorg. Zo dichten we de kloof tussen de wereld van de overheid en de leefwereld van mensen.”

Meubels verslepen

In een straat waar menig huis versierd is met een schotelantenne, belt De Koning aan bij nummer 34. Amal (18), doet de deur open en ontvangt blij verrast een zonnebloem. „Er komt een nieuw buurthuis in deze straat”, deelt De Koning enthousiast mee. „Kom je naar onze eerste bijeenkomst?” Amal, tweedejaars student bouwkunde, vraagt of jongeren ook welkom zijn. „Absoluut! Ik hoop je dan te zien”, groet De Koning.

De eigenaar van De Verbindingskamer heeft geen kantoor en daar is ze tot op de dag van vandaag blij mee. „Ik moet eropuit om de mensen te bereiken die niet achter hun voordeur vandaan komen. Het is mijn drijfveer om naast bewoners te gaan staan.” De medewerkers van de Verbindingskamer kijken daarbij niet alleen naar wat er allemaal misgaat achter de voordeur, maar ze focussen zich ook op de talenten van bewoners. De Koning: „Met datgene waar ze voldoening uit halen, gaan we aan de slag.”

In een vijftal flats in de wijk zag De Koning bemoedigende resultaten van haar werk. De gemeente koos de flats uit om als eerste van het aardgas af te gaan. Dat was de aanleiding om ook de sociale problemen, zoals overlast, in de wijk aan te pakken. Daarvoor werd de Verbindingskamer ingeschakeld.

In twee jaar tijd hebben De Koning en haar collega’s voor een op de drie huishoudens in die buurt hulp kunnen regelen. Dat varieerde van het verslepen van meubels tot aan hulp bij vervuiling of psychiatrische problemen. Inmiddels is er een groep van dertig actieve bewoners die het voortouw neemt in die wijk. Bijvoorbeeld door om te kijken naar buurtbewoners en activiteiten te organiseren. De Koning: „Deze flats laat ik met een gerust hart achter. Mensen moeten niet afhankelijk van ons worden.”

„Alles goed?” klinkt het vanaf de overkant van de straat. Asha (58), heeft al eerder contact gehad met De Koning. „Dank je, schat”, zegt ze als ze de bloem in ontvangst neemt. Asha lucht aan de deur haar hart. „Ik zou graag willen verhuizen naar een benedenwoning; dit huis is te groot voor mij.”

Volgens De Koning is Asha erg betrokken op de wijk. Ze woont hier dan ook al 45 jaar. Asha is op haar negende vanuit Suriname naar Nederland gekomen met haar ouders. Ze hadden eerst een woning aan de overkant van deze straat. „Inmiddels woon ik hier samen met een paar Hollandse opa’s het langst”, lacht Asha. Ze neemt hartelijk afscheid van De Koning: „Kom je een keertje koffiedrinken?”