Ds. Hoogerland, predikant van de gereformeerde gemeente in Kruiningen, schreef enkele jaren geleden het boekje ”Om vriend en broed’ren spreek ik nu”. Daarin roept hij op tot schuldbelijdenis over de kerkelijke verdeeldheid.

In het jongste nummer van het blad GezinsGids wordt de predikant uitvoerig geïnterviewd. Aan het slot wordt hem de vraag gesteld: „Hoe nu verder?” Ds. Hoogerland: „Op die vraag zegt iedereen: Ik weet het niet. Ik weet het ook niet. Maar daarmee is de zaak niet af. Er worden allerlei suggesties gedaan, maar daar verwacht ik niet veel van, omdat veelal de notie van schuldbelijdenis ontbreekt. We moeten niet zelf beginnen en daarna vragen of de Heere erin meegaat. Nee, we moeten beginnen met het oprecht belijden van onze schuld voor God en voor elkaar. Anders is alles wat we doen tot mislukken gedoemd.”

Lees ook

Ds. G. Hoogerland roept op tot schuldbelijdenis om kerkelijke verdeeldheid

Een gezamenlijk gebed is nodig, aldus de predikant. „Waarom zou dat niet tijdens een gezamenlijke bidstond kunnen? Zo ver is het nog niet gekomen. Want sommige mensen –voor wie ik overigens veel achting heb– zeggen: „Ja, maar dan moet er wel schuld gevóéld worden, anders is het alleen maar vorm.” Dat is waar, maar redeneren we dan niet verkeerd? Zouden we niet ook kunnen zeggen: „Al weten we dat we niet anders dan de vorm kunnen brengen, toch doen we het omdat de Heere het kan gebruiken om het beleven van die schuld te verwekken? Ik denk aan de geschiedenis in 1 Samuël 7. Toen de Filistijnen kwamen, riep Samuël het volk bij elkaar en hield een biddag, waarin het volk schuld beleed. De Heere heeft er kennelijk Zijn zegen over willen geven. Inderdaad, we kunnen geen schuldbesef wekken. Bij onszelf niet en bij anderen niet. Maar de Heere werkt middellijk. Als we met elkaar begeren zo’n bidstond te houden en we nemen het initiatief, zou de Heere daarop Zijn zegen niet kunnen geven? Als je wacht tot je voldoende schuldbesef hebt, ben ik bang dat het er nooit van komt.”

Paulus waarschuwt tegen verdeeldheid, zegt de predikant. „En als hij daartegen waarschuwt, is het dus zonde. En het allerergste is, dat Gods Naam er door onteerd wordt. We dragen een uiteengereten kerk over aan ons nageslacht. Verdeeldheid is een oorzaak dat de Heere zich moet terugtrekken met Zijn Geest. Als we die verdeeldheid in stand houden, is het ónze schuld als de Heere Zich terug moet trekken. Maar we hebben wel kleinkinderen en achterkleinkinderen die óók bekeerd moeten worden.”

Vier uitgangspunten

De GezinsGids vat de „vier uitgangspunten voor een gezamenlijk gebed om eenheid volgens ds. G. Hoogerland” in vier kernwoorden samen:

• Belijden („Schuldbelijdenis, over het breken van de zichtbare gedaante van de kerk”),
• Bekennen („We moeten bekennen dat we onmachtig zijn, dat we geen wegen kunnen bewandelen dan die de Heere wijst”),
• Verlangen („De begeerte en het gebed om het wegnemen van de breuken, zonder iets van de zuivere waarheid af te doen”) en
• Erkennen („Erkenning van de slagen die de Heere ons gaf –het wegnemen van predikanten, scheuring van gemeenten, de coronacrisis– met het smeekgebed om onder deze slagen te mogen bukken”).