Om te beginnen: eigenlijk is de bevolking van Israël helemaal niet neutraal. De gewone burgers staan, te horen aan de reacties op straat en in de media, achter de Oekraïners. De sympathie voor dat land is ongetwijfeld voor een belangrijk deel te danken aan Israëlische journalisten. Die bevonden zich in de afgelopen weken onder de Oekraïense bevolking en in de landen daaromheen waar de vluchtelingen naar uitwijken.

Bovendien waren er duizenden Israëliërs in Oekraïne toen de oorlog uitbrak. Zij konden aan de Israëlische media vertellen wat er gebeurde. En hoeveel Israëliërs zijn er niet die geregeld naar Oekraïne op vakantie gingen om hun familie en vrienden te bezoeken? Of om op pelgrimage te gaan? De zogenoemde Breslover chassidim, een groep die is ontstaan rond rabbi Nachmam van Breslov (1772-1810), maken rond Pesach een pelgrimage naar diens graf in de Oekraïense stad Breslov. Van die reis zal dit jaar weinig terechtkomen.

De Russische president Vladimir Poetin heeft in Israël echter ook zijn sympathisanten. Een deel van de burgers gelooft het Russische verhaal dat Oekraïne de oorlog is begonnen en dat Poetin zich slechts wil verdedigen. Sommige Russische immigranten steunen Poetin, anderen keuren zijn agressie echter onomwonden af.

Anders dan andere westerse democratieën blijft Israël officieel neutraal. Het Russische leger is namelijk aanwezig in Israëls noorderbuur Syrië. Daar heeft het president Bashar Assad geholpen in het zadel te blijven nadat er enkele jaren terug een volksopstand tegen hem uitbrak. Syrië kon zo ook mooi dienen als oefenterrein voor het Russische leger. Moskou heeft er marinehavens, die belangrijk zijn voor de Russische vloot.

Israël wil de handen vrij houden om in Syrië op te treden om te voorkomen dat Iran militair voet aan de grond krijgt. Daar heeft het echter de toestemming van Poetin voor nodig. Het is dus onverstandig de Russische leider voor het hoofd te stoten. Er mocht eens een botsing komen tussen de Israëlische luchtmacht en die van Rusland.

Maar neutraal blijven wordt met de dag moeilijker nu de Russische oorlogsmachine steeds meer woonwijken kapotschiet en burgers doodt of op de vlucht jaagt. Israëlische commentatoren hebben erop gewezen dat de regering van Naftali Bennett haar prioriteiten niet goed stelt. Het is inderdaad belangrijk dat Israël vrijheid van handelen houdt in Syrië. Maar dat is niet alles.

Voor Israël zijn de Verenigde Staten een veel belangrijkere bondgenoot dan Rusland. Het is van het hoogste belang voor Israël dat het zijn steun in het Witte Huis en het Amerikaanse Congres niet verliest. Ook is het beeld dat Israël naar buiten toe creëert van belang. Weegt het sturen van humanitaire hulppakketten en de bereidheid om 25.000 Oekraïense burgers op te vangen (Joodse immigranten uit Oekraïne niet meegerekend) op tegen het uitblijven van een duidelijke veroordeling van de Russische agressie? De regering-Bennett zal duidelijker moeten laten zien waar ze staat.