Petri Rouwenhorst (48) zit in Portugal als bij haar borstkanker wordt vastgesteld. De ziekte blijkt te zijn uitgezaaid. Ze besluit naar Nederland over te komen, waar haar familie woont.

In september 2020, middenin coronatijd, moet ze worden opgenomen in het Tergooi Ziekenhuis in Hilversum. „Ik heb daar vijf weken op de oncologieafdeling gelegen. Door corona voelde ik me eenzamer. Ik ben naar Nederland gekomen om door mijn familie getroost te worden. Er mocht echter maar één bezoeker per dag in het ziekenhuis komen.”

Brandhaard

Vervolgens moet ze vijf weken revalideren in een verpleeghuis. Het tehuis blijkt een ware coronabrandhaard. „Misschien wel 80 procent van de bewoners en het verplegend personeel had het virus”, zegt Rouwenhorst. „Verpleegkundigen vroegen mij of ik het spannend vond om omringd te zijn met besmette mensen.” Ook in het verpleeghuis is slechts één bezoeker per dag toegestaan.

Rouwenhorst woont momenteel in Hilversum. Door de chemokuren is haar weerstand erg verzwakt. Ze doet daarom extra voorzichtig. Ze gaat wel naar de winkel en ontvangt af en toe een familielid, maar mijdt grote groepen.

Rouwenhorst vindt het kwalijk dat sommige kankerpatiënten door corona langer moeten wachten op een behandeling. „Als je een diagnose krijgt, wil je direct behandeld worden. De schok is dan groot. Uitstel maakt zo’n situatie extra heftig.” Zelf konden haar therapieën zonder vertraging doorgaan. „Ik zat al in het traject, dat scheelt.”

„Als je de boodschap kanker krijgt, stort je wereld in. Alle zekerheden komen op onzeker te staan, je leven wordt bedreigd”, zegt Henk-Jan Koetsier, voorzitter van Stichting Winstuitverlies. „Bij corona ervaren mensen dat net zo: angst, onzekerheid, thuiszitten, niet meer kunnen doen wat je zou willen doen. Aan het begin van de pandemie gaf dat veel herkenning.”

Later in coronatijd merkte Koetsier, die in 1992 de diagnose lymfeklierkanker kreeg en onlangs behandeld moest worden voor huidkanker, dat er toch een groot verschil is. „Kanker blijft een individueel, corona een collectief probleem. Corona krijgt daardoor veel meer aandacht.”

Zo worden allerlei revalidatieprogramma’s opgezet voor patiënten die met langdurige coronaklachten te maken hebben. Koetsier: „Dat hebben ze binnen twee jaar geregeld. Het heeft echter vele jaren geduurd om de revalidatie van kankerpatiënten op de kaart te zetten.”

Aan de bestralingen en chemokuren die de Nunspeter in 1992 en 1993 kreeg, heeft hij een slechte conditie overgehouden. „Het heeft twintig jaar geduurd voordat dat werd erkend. Mijn baas zei in 2014: Er is iets niet in balans met jou.”

Hersentumor

Bij Jaap-Willem Platschorre (41) werd in 2016 een hersentumor vastgesteld. „Onze wereld kwam op zijn kop te staan.” Hij was toen 35, zijn vrouw was zwanger van hun vijfde kind. Sinds een zware operatie, bestralingen en chemokuren houdt de tumor zich „rustig.” „Statistisch gezien is het niet de vraag óf de tumor terugkeert, maar wanneer.” Hij krijgt daarom geregeld een controlescan. Tegelijkertijd benadrukt hij dat „God mijn leven leidt en niet de statistieken.”

Wat alle aandacht voor corona met hem doet? „Ik heb daar niet zo’n moeite mee”, zegt Platschorre. „De vele berichtgeving daarover vind ik terecht.” Hij kan wel moe worden van de polarisatie rond bijvoorbeeld vaccinatie. „Laten we elkaars standpunt respecteren.”

De inwoner van Hendrik-Ido-Ambacht heeft sinds de diagnose kanker meer oog gekregen voor de gebrokenheid van het leven. „Ik zie wat corona kan uitwerken: mensen worden ziek, belanden op de ic of overlijden.”