Van Lunteren (1938) uit Houten was 35 jaar de stem van het Preekbeurtenbureau. Voorgangers die een zondag over hadden, meldden zich bij hem aan. Preekregelaars die een voorganger zochten, al was het zondagmorgen net voor de dienst, konden bij hem terecht.

De oud-directeur van een mavo in Utrecht nam het vrijwilligerswerk 35 jaar geleden over van zijn schoonvader C. Mackaay, die het weer overgenomen had van ds. A. van Brummelen uit Huizen. Per jaar noteerde hij 52 zondagen en de christelijke feestdagen in een schrift en schreef bij elke dag welke dienstdoende predikanten, emeriti en kandidaten uit de kring van de Gereformeerde Bond beschikbaar waren voor een preekbeurt. Als voorgangers voor een heel jaar opgaven op welke dagen ze vrij waren, werden ze voor die dagen genoteerd. Voorgangers die Van Lunteren niet kende, moesten vooraf een preekconsent laten zien.

Preekvoorzieners konden doordeweeks tussen half zeven en half acht ’s avonds én ’s zondags bellen als ze geen voorganger hadden. Van Lunteren: „Er waren preekvoorzieners die zondagmorgen om zeven uur belden en zich verontschuldigden, maar dat heb ik nooit erg gevonden. Het Preekbeurtenbureau is juist bedoeld voor calamiteiten. Ik vond het wel vervelend van die man die op een zaterdagavond in mei om elf uur belde met een vraag voor een preekbeurt met de Kerst.”

Van Lunteren koos de voorgangers niet zelf uit, ook niet als een preekregelaar erom vroeg. „Soms zeiden ze tegen me: „U weet wel wie bij onze gemeente past.” Dan zei ik: „Dat weet ik niet, want ik hoor niet bij uw gemeente.”” Mijn werkwijze was dat ik keek welke voorgangers in een straal van maximaal honderd kilometer beschikbaar waren. Dan gaf ik alle namen op van de beschikbare personen en konden de preekregelaars zelf een keuze maken.”

Van Lunteren heeft er honderden uren in gestopt, maar hij kreeg er ook wat voor terug. „Ik heb vele goede contacten gehad met preekregelaars en predikanten. Met name gesprekken met predikanten die ik eerder gesproken had, mondden nogal eens uit in een goed contact over het geestelijke leven. We konden elkaar dan soms opbeuren met een Bijbeltekst.”

De laatste tijd zijn die gesprekken minder geworden, onder meer omdat de predikanten hun beschikbare tijd ook per mail konden opgeven. Dat geldt niet voor de preekregelaars. Van Lunteren wilde het contact met hen graag per telefoon, omdat zij soms niets meer van zich lieten horen. „Ik heb steeds aan hen gevraagd om mee te delen wie het geworden was. Als ze dat niet deden, onthield ik het en kwam ik er later op terug. Dat werkte goed. Ja, ik was streng.”

De behoefte aan een preekbeurtenbureau is minder geworden, constateert Van Lunteren. „De tijd verandert. Vroeger kreeg ik wel acht telefoontjes op een avond, tegenwoordig word ik soms een hele avond niet gebeld. De belangrijkste functie van het bureau is nu om te voorzien in de preekbeurten in de zomertijd. Daarom zijn er mensen die hopen dat het bureau blijft. Dat gebeurt echt niet. Er zijn digitale mogelijkheden gekomen, onder andere de Preekbeurtenzoeker van de Protestantse Kerk en Kerktijden.nl van de Erdee Media Groep.”