Zo stond in de vorige versie nog een duidelijke oproep aan alle landen om het uitfaseren van steenkool te versnellen en sneller te stoppen met subsidies voor fossiele brandstoffen. Nu gaat het over het uitfaseren van „ongemitigeerde” kolenstroom en „inefficiënte steun” voor fossiele brandstoffen.

De term ongemitigeerd duidt op stroomopwekking waarbij de CO2 de lucht in gaat. Daartegenover staat het afvangen en opslaan van het broeikasgas, een omstreden techniek die zich volgens critici nog niet echt heeft bewezen. De ‘fossiele’ alinea begint nu ook met een oproep om versneld „technologieën te ontwikkelen” voor een overstap op „energiesystemen met een lage emissie”. Ook het snel opschalen van schone energiebronnen wordt genoemd.

Een ander duidelijk verschil zijn de bewoordingen waarin landen worden opgeroepen hun klimaatambities verder aan te scherpen. Wat blijft staan is de oproep om nog voor eind 2022 de plannen om CO2-uitstoot omlaag te krijgen te versterken. Nieuw is de toevoeging dat daarbij rekening moet worden gehouden met „verschillende nationale omstandigheden”. Waar in de eerdere versie nog werd „aangedrongen”, is nu sprake van een „verzoek”.

Wel is het nog steeds de bedoeling dat alle plannen in lijn moeten komen met „het temperatuurdoel van Parijs”. Wereldleiders spraken in het Klimaatakkoord van Parijs van 2015 af zich te zullen inspannen om de opwarming van de aarde te beperken tot maximaal 2 graden, en bij voorkeur 1,5 graad. In de conceptteksten wordt beaamd dat 1,5 graad beter zou zijn.

Op de eerdere ontwerptekst was felle kritiek gekomen van ontwikkelingslanden, die vonden dat zij niet aan dezelfde standaarden gehouden mogen worden als rijke landen. De nieuwe tekst heeft meer aandacht voor hun positie. Het wordt „urgent” genoemd dat de beloofde 100 miljard dollar per jaar aan klimaathulp ook echt wordt geleverd. Dat dit nog niet is gelukt, wordt „diep betreurd”.

Greenpeace-directeur Jennifer Morgan stelt dat dit „niet de doorbraak is waar mensen in Glasgow op hoopten”. Ze oordeelt dat de passage over steenkool en fossiele brandstofsubsidies „kritiek is afgezwakt”, maar wijst erop dat de onderhandelingen nog lopen en dit deel dus ook weer kan worden versterkt. Ze ziet ook een verschuiving in de manier waarop rijke landen omgaan met de eisen van ontwikkelingslanden, die meer financiële hulp willen om de gevolgen van klimaatverandering het hoofd te bieden. Morgan bespeurt „een begin van erkenning dat gehoor moet worden gegeven aan hun oproepen”.