Wereldkinderen zoekt thuis voor ieder kind
Het kind is het beginpunt van al ons denken en handelen, zegt Jeroen Jansen, directeur van stichting Wereldkinderen. Volgens hem zijn er miljoenen kinderen op de wereld zonder een thuis.
Jansen sprak zaterdag op de halfjaarlijkse landelijke bijeenkomst van de Adoptievereniging Gereformeerde Gezindte (AVGG) in Gouda. De bijeenkomst had als thema: ”Adoptie in de actualiteit”. Wereldkinderen bestaat vijftig jaar en komt op voor het welzijn van kwetsbare kinderen in ontwikkelingslanden.
Jansen: „Als kinderwelzijnsorganisatie werken we samen met lokale organisaties die voorkomen dat kinderen op straat of in een tehuis komen. Als opgroeien binnen de eigen familie niet mogelijk is, zien wij een lokaal pleeggezin als een goed alternatief. Is dat echt niet mogelijk, dan bemiddelt Wereldkinderen in interlandelijke adoptie. Inmiddels bemiddelt de stichting adoptie uit zes landen.”
De huidige procedure voor interlandelijke adoptie is dat er beginseltoestemming vereist is. „Vaak wordt gedacht dat dit zou betekenen dat er een landelijke adoptiestop zou zijn. Dat is niet het geval. Alleen het afgeven van een nieuwe beginseltoestemming is tijdelijk opgeschort. Wie al beginseltoestemming heeft, gaat gewoon door met de adoptieprocedure.”
Wie een keus heeft gemaakt voor een vergunninghouder wordt ingeschreven, komt op een wachtlijst, waarna intake en een voorlopige match plaatsvindt. „Na medische duiding en controle volgt een voorstel voor de aspirant adoptieouders.”
Interlandelijke adoptie is volgens Jansen de laatste jaren wel een stuk minder geworden. Volgens de directeur zijn er landen die zich ervoor schamen om een kind weg te geven aan een ander land. Het Joustrarapport, waarin de –schokkende– bevindingen rond adoptie van vóór 1998 zijn vastgelegd, zijn voor Wereldkinderen niet nieuw. Jansen: „De bevindingen vanaf 1998 worden echter in het rapport niet onderbouwd. Wel is er sprake van zwakheden en financiële prikkels rond adoptie, maar er worden geen concrete problemen genoemd.”
Jansen is er niet op tegen dat er in de toekomst één interlandelijke adoptieorganisatie zou komen.
In het verleden was controle van landen grotendeels de verantwoordelijkheid van de bemiddelende organisatie. „Daar ging het nog wel eens mis. Een centrale autoriteit is een wenkend perspectief, mits die goed wordt opgezet, kan handhaven en betere controle op werkzaamheden uitvoert. Dat neemt niet weg dat ik daarbij nog de nodige vragen heb.”