Hans-Peter Raddatz, geboren 1941, is gepromoveerd oriëntalist en heeft vele jaren in het Midden-Oosten voor internationale banken gewerkt. De laatste jaren is hij vooral actief als publicist. Regelmatig verschijnen artikelen van hem in het dagblad Die Welt en uitgeverij Herbig brengt zijn boeken op de markt. In zijn laatste pennenvrucht ”Die türkische Gefahr?” (Het Turkse gevaar?) wijst hij het lidmaatschap van Turkije van de hand.

Volgens Raddatz gaat het bij de toetreding van Turkije om „een elitair gebeuren.” „De Europese elite bepaalt straks in december dat de toetredingsonderhandelingen met Turkije van start gaan. Daarbij gaat men voorbij aan de wil van het Europese volk, dat in meerderheid tegen is.”

De kenner van het Midden-Oosten vindt het volstrekt onjuist dat Turkije zich nooit heeft hoeven bewijzen. „De voortgangsrapporten van commissaris Verheugen inzake mensenrechten, democratische spelregels en economische ontwikkeling vestigen de indruk dat Turkije weliswaar ver van de Europese Unie is verwijderd, maar dat het land goed op weg is. Niets is minder waar.”

Raddatz veronderstelt dat Amerikaanse geopolitieke belangen en Europese en Turkse economische interessen zwaarder wegen dan het standpunt van de Europese bevolking. Volgens de Duitser is er in Turkije sinds beginjaren zestig, toen Brussel en Ankara voor het eerst met elkaar contact legden, nauwelijks iets veranderd. „Het is nog altijd geen volledige democratie. Oude Osmaanse structuren lijken nog gewoon intact. Grootgrondbezitters met hun invloed op de plaatselijke bevolking trekken nog altijd aan de touwtjes.”

Wat in Turkije wel is veranderd, is de invloed van de islamisten, de fundamentalistische islamieten. Hans-Peter Raddatz: „De islamisten hebben een mars door de instituten gemaakt. Ze zijn in de politiek doorgedrongen en hebben het leger ondermijnd. Ze hebben hun eigen onderwijssysteem, het zogenaamde ”imam hateb”-systeem op alle scholen doorgevoerd weten te krijgen. Dat betekent dus dat de mensen in Turkije volledig door de islam geïndoctrineerd worden. En dat is geen vreedzame islam, maar een zeer politieke islam, het islamisme dus.”

Loopt dat wel zo’n vaart met Turkije? Het land kent toch een scheiding tussen kerk en staat?

Hans-Peter Raddatz: „Atatürk heeft begin twintigste eeuw die scheiding van bovenaf opgelegd. Zijn gedachtegoed heeft echter nooit de plattelandsbevolking bereikt. Alleen de toplaag van de Turkse bevolking was doordrongen van zijn ideeën. Na de Tweede Wereldoorlog zag je in Turkije een renaissance van de islam. Momenteel vormen zogenaamde gematigde islamieten de Turkse regering. Maar het zijn gewoon fundamentalisten. Wij in het Westen willen dat alleen zo niet zien.”

In Turkije zorgde het leger er altijd voor dat de scheiding tussen kerk en staat intact bleef. Voor Raddatz is het de vraag hoe lang dit nog gebeurt, omdat „het leger door de islamisten is ondermijnd. Het leger is niet langer onverkort de beschermheer van die scheiding. Je ziet ook dat het leger aan gezag verliest, de islamisten daarentegen winnen aan gezag.”

Het stoort Raddatz dat politici als de Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Joschka Fischer, deze Turkse staat zo positief tegemoet treden. „Fischer wil Europa herstructureren. „Turkije moet de hoeksteen van het nieuwe Europa worden”, heeft hij letterlijk gezegd.””

Raddatz verwacht dat de EU-leiders half december het licht op groen zullen zetten voor toetredingsonderhandelingen met Turkije. „Dat is dan een duidelijk bewijs dat de zogenaamde elites in Europa geen feeling meer met het volk hebben. De democratische krachten zullen dan voor een correctie moeten zorgen. Het mooie van de democratie is dat ze fouten kan corrigeren. We kunnen de politici daartoe dwingen door zelf partijen op te richten met een constructief program. Dat zal de bestaande partijen tot correcties dwingen, want nergens hebben politici zo veel angst voor als voor niet meer gekozen te worden.”

Raddatz constateert dat terwijl de invloed van de fundamentalisten in Turkije groeit, Europa een steeds welwillender houding ten opzichte van de islam inneemt. „Hier in West-Europa praten politici, kerkelijke leiders, professoren en journalisten voortdurend over de dialoog met de islam en wekken ze de indruk dat geïmmigreerde moslims niets anders in het hoofd hebben dan vrede en tolerantie. Maar dat is onjuist.”

Omdat?

Raddatz: „Omdat de islam geen scheiding kent tussen het islamitische recht en de islamitische geloofsuitoefening. Geen mens zal op het absurde idee komen om de moslim de uitoefening van zijn geloof te verbieden. Iedereen is vrij in zijn geloof. Maar een moslim is niet vrij in zijn politieke denken en handelen. Wat de islam gevaarlijk maakt, is dat het zeer concreet en dominant aanspraak maakt op de macht. En dat is het wat ons in het Westen problemen geeft. De mensen die een dialoog met de islam bepleiten, hebben hier geen oog voor. Ze roepen, zoals ik al zei, dat de islam vreedzaam is. Intussen wordt de westerse maatschappij door deze aanhangers van de dialoog foutief geïnformeerd.”

Het wordt volgens Raddatz hoog tijd dat het Westen de islam als politiek fenomeen ziet. „Zo lang de politici dat niet onderkennen, zullen ze de democratie meer en meer in gevaar brengen.”

De motor van de negatieve dynamiek binnen de islam is de sharia, de uitwerking van de koran tot een wetstelsel. „De sharia eist van de moslim niet alleen de islamitische voorschriften op te volgen, maar ze ook te verbreiden en hoe sterker de islam is verspreid, des te nadrukkelijker het moet gebeuren. Een moslim kan niet zeggen: „Daar doe ik niet aan mee.” Als moslim ben je gedwongen in dit denksysteem te blijven. Als je het probeert te verlaten, word je met de dood bedreigd. Ook kritische uitlatingen ten opzichte van de islam of pro-democratische opmerkingen worden niet getolereerd”

Raddatz constateert een belangrijk verschil in het christelijke en islamitische denken over de mens als individu. „Christus leert ons dat we alleen, als individu, voor God moeten verschijnen. Deze wijze van denken, deze individualisering, kent de islam niet. De moslim definieert zichzelf als onderdeel van de gemeenschap. De waarde van een moslim ligt in zijn lidmaatschap van deze gemeenschap. Zodra een moslim probeert af te wijken van de rechte weg, want dat betekent sharia letterlijk, treedt hij buiten de gemeenschap en daarmee buiten het islamitisch geloof. En dat wordt niet getolereerd.”

Vreedzaam is de islam zolang ze domineert. „Daaruit volgt dat de islam niet vreedzaam is waar ze niet heerst. In de diaspora heerst de islam nog niet, maar wordt ze steeds sterker. Hoe sterker de islam wordt, des te meer verplicht de sharia de islamiet ertoe zich in te zetten. Hoe sterker de kracht door de gemeenschap wordt ervaren, des te meer voelen enkelingen zich gedrongen op te treden tegen tegenstanders van deze islamitische expansie. Er zijn genoeg radicale imams in Europa die ja zeggen als een moslim hun vraagt: „Imam, ik ben van mening dat deze Van Gogh Allah heeft beledigd. Ik wil graag uw toestemming hem te doden.” Het is geen probleem een imam te vinden die deze vergunning verleent.”

Raddatz troost zich met de gedachte dat „hoe verder dit islamiseringsproces voortschrijdt des te catastrofaler de resultaten zullen worden. Dan zullen de ogen van het Westen opengaan en zal men ingrijpen.”