Het idee om een dienst te beleggen die helemaal in het teken stond van de vervolgde kerk, kwam van een kleine maar enthousiaste werkgroep in de gemeente, zegt ds. J. Henzen. De predikant van de hervormde gemeente van Wateringen liep meteen warm voor het plan. „Het is heel goed om op deze manier een keer de ernst van de situatie van vervolgde christenen dichterbij te brengen. Want daar ging het natuurlijk om.”

Hoe heeft uw gemeente geprobeerd zich in te leven in de situatie van vervolgde christenen?

„We hadden het licht gedempt, net alsof we niet mochten opvallen. Ook zongen we fluisterend de liederen. In mijn welkomstwoord heb ik ook geprobeerd die sfeer op te roepen. De Open Doorsmedewerker die aanwezig zou zijn, bleek vanwege ziekte verhinderd. Al improviserend heb ik toen gezegd dat die onderweg naar de kerk was gearresteerd omdat er belastende zaken zoals Bijbels in de auto waren gevonden.

Verder bestond de liturgie uit brieven of verhalen van mensen uit landen waar christen zijn heel moeilijk is, bijvoorbeeld Iran. Een Pakistaanse vrouw uit de buurt deelde anoniem hoe haar familie in Pakistan ook echt wordt bedreigd. Een levend getuigenis.”

Heeft u nog stilgestaan bij het thema van de dienst?

„Zelf hield ik een overdenking over Johannes 15, waar gesproken wordt over de haat van de wereld. Het bij Jezus Christus horen geeft automatisch dat je niet bij de wereld hoort en dat de wereld je daarom ook niet moet. Ik heb ook een oproep aan de gemeente gedaan. Er zijn christenen die dolgraag naar de kerk willen, maar dat vanwege de risico’s niet kunnen. Is het niet beschamend dat wij dat wel in alle vrijheid kunnen, maar daar zo weinig gebruik van maken?”

Wordt zo’n samenkomst door het nabootsen niet meer een 
spannende activiteit?

„De kerkdienst is geen toneelstukje. We hebben een samenkomst gehad waarin de Heere God centraal stond en waarin we geluisterd hebben naar het verhaal van vervolgde christenen. Het was weliswaar een thematische dienst, maar wel een die tot eer van God was en tot opbouw van de gemeente. Die twee dingen zijn heel belangrijk.

Het voelt wel dubbel dat je vervolging speelt, want dat doe je. Maar door zo’n sfeer te creëren, komt het heel dichtbij.”

Hoe reageerden de gemeenteleden?

„Van verschillende aanwezigen kreeg ik terug dat ze het erg indrukwekkend vonden. We werden er met z’n allen ook echt stil van. Dat merkte ik ook. De opkomst was bemoedigend. We waren met zo’n 70 à 80 mensen bij elkaar terwijl we gewend zijn aan 25 bezoekers tijdens de avonddienst.

De volgende dag kreeg ik een appje van iemand die zei: „Dominee, dit zouden we eigenlijk ieder jaar een plekje moeten geven.” Net zoals we bijvoorbeeld een 
Israëlzondag hebben.”

Wat maakte indruk op u?

„Wat ik voor mijzelf meeneem, is het verhaal van een Iraanse christin die vanwege haar geloof gevangen was gezet. Wat mij raakte, waren de tranen toen ze haar verhaal deed. Dat waren aan de ene kant tranen vanwege de verschrikkelijke tijd die ze had meegemaakt, maar ook tranen van dankbaarheid omdat er mensen in gebed achter haar stonden. De kracht van het gebed kwam zo heel duidelijk naar voren.”

In de rubriek ”Mee-lijden” krijgt steun voor vervolgde christenen een gezicht.

Ds. J. Henzen (1963) is sinds 2011 verbonden aan de hervormde gemeente te Wateringen, bij Den Haag. Hij werd in 1994 bevestigd als predikant en deed intrede in het Friese Parrega-Tjerkwerd. Daarna diende hij twaalf jaar in Alphen aan den Rijn.