Keihan probeert de arts en nog een bestuurslid te laten evacueren naar Nederland en heeft een verzoek bij het ministerie van Buitenlandse Zaken ingediend. De arts en zijn collega willen anoniem blijven.

In de straten van Kabul is het stil. Veel wegen zijn afgesloten en mensen durven niet naar buiten. „De Taliban zeggen tegen ons dat we veilig zijn en weer aan het werk kunnen, maar we geloven hen niet”, vertelt de arts. Dit komt omdat hen dat in 1996, toen het eerste Taliban-regime werd uitgeroepen, ook is verteld. „Ze weten van iedereen wat ze hebben gedaan en vergeten en vergeven niets.” Mensen die wel de straat op gaan, lopen er volgens de arts „zielloos” bij. Ze zijn gefocust en kijken recht voor zich uit.

De arts werkte met Keihan aan het verbeteren van medisch onderwijs in Afghanistan. Zo was anatomisch onderwijs verboden onder het Taliban-regime. Waar Nederlandse universitair medisch centra beschikken over gedoneerde menselijke lichamen om bijvoorbeeld operaties op te oefenen, kon dat absoluut niet in Afghanistan. De afgelopen jaren zette Keihan anatomisch onderwijs op in Afghanistan en zorgde de stichting bijvoorbeeld voor een lichaam om mee les te geven.

De arts was betrokken bij alle stappen van dit project en overal staat zijn naam en handtekening. Niet alleen hij was betrokken bij activiteiten die niet mogen van de Taliban. Zijn vrouw was universitair docente en vrouwenrechtenactivist en zijn moeder was kapper en styliste. De familie ziet Nederland als mogelijke uitweg. Momenteel hopen zij op een e-mail van het ministerie van Buitenlandse Zaken, dat zij misschien in aanmerking komen voor evacuatie.