Eerder zei ze nog dat ze een tweede boek niet zag zitten, na de ophef die haar debuutroman Ik ga leven had veroorzaakt. Daarin beschrijft Gül haar jeugd in een conservatief moslimgezin in Amsterdam Oud-West, waarin haar als meisje erg veel was verboden. Het kwam haar te staan op ernstige bedreigingen uit streng islamitische kringen. Een jongen van 19, Oguz Ö., zit vast voor het bedreigen van Gül met de dood.

In haar column beschrijft Gül wat haar ten deel viel na publicatie: „Ik kreeg de meest macabere doodsbedreigingen, foto’s van vuurwapens, filmpjes van IS-strijders, berichten als ‘we zijn overal in Amsterdam actief’, om maar te zwijgen van de kankerslet-berichten die me links en rechts om de oren vlogen.” Tegelijk werd haar boek een bestseller: „Deze benauwende narigheden gingen gepaard met een hoop succes; er wordt gewerkt aan een mogelijke verfilming, de Franse en Duitse vertaalrechten zijn verkocht aan heel goede uitgevers en ik sta binnenkort in The New York Times.”

Lale Gül schrijft dat ze geen zin had om in te gaan op uitnodigingen uit bepaalde landen. „Ik krijg veel berichten uit het buitenland. Zo zat het Arabische Al Jazeera me lang achter de veren voor een documentaire en werd ik uitgenodigd om aan tafel te zitten op de nationale tv van Dubai en Turkije. Het vliegen en het verblijf zouden geregeld worden, als ik maar kwam. Daar zat ik natuurlijk niet op te wachten, ik heb immers geen zin in nóg meer Midden-Oosterse gekwetste zielen die bereid zijn actief mij de mond te snoeren, desnoods met geweld.”

De 23-jarige schrijfster kijkt ernaar uit om elke week een column in Het Parool te schrijven: „Ik hef mijn denkbeeldige glas voor de columns die ik de wereld in zal sturen vanuit mijn studio in het prachtige Amsterdam en hoop daarmee u allen te mogen intrigeren, vermaken, beroeren, laten reflecteren, een inkijk te geven in mijn leven of gewoon mijn hersenspinsels te delen.”