Wie mijn vrouw Paulien dergelijke vragen stelt, krijgt een eerlijk antwoord. Zo eerlijk behandelt ze mij ook trouwens. Gelukkig maar.

Ontregeld

Tijdens de verhuizing was ons zoontje Jan Floris niet fit. Gedurende de nacht voor de verhuizing had hij tegen de veertig graden koorts. We stonden dus een heel aantal keren naast zijn bed.

Gelukkig kon hij op de dag van de verhuizing naar mijn schoonouders, die hem ’s avonds in Sint-Annaland afleverden.

De dagen daarna was hij zichzelf niet. Ontregeld, moeilijk te corrigeren, aanhankelijk. Zijn bekende wereld was verdwenen, alles was nieuw. Na enkele dagen daalde echter de rust.

Hij heeft hier als bijna tweejarige peuter een fijne achtertuin om in te spelen en is weer helemaal vrolijk. Samen met nieuwe vriendjes vindt hij zijn weg wel.

Weg vinden

In de afgelopen week was Paulien jarig. In mijn verstrooidheid maak ik soms missers. Maar hier in Sint-Annaland hoef ik nooit meer verschrikt op bloemen of een geurtje uit. De scriba maakte melding van Pauliens’ verjaardag in de kerkbode. Tientallen kaarten en allerlei attenties vonden hun weg naar de pastorie. Hartverwarmend.

De vrouw van een collega merkte op dat het vrijwel niemand gegeven is om kaarten te ontvangen zonder iets terug te sturen. Daar moet je blijkbaar domineesvrouw voor zijn.

Als predikantsechtpaar sta je verbindend in de gemeente. Dat is geen rol, maar een roeping. Het kost geen tijd, maar bepaalt vrijwel al je tijd. Het is een levensstijl. Als predikantsvrouw ben je soms laagdrempeliger dan de dominee zelf. Je vangt signalen op en deelt die waar nodig. We hebben samen Sint-Annaland in het hart gesloten.

Liefhebben

Paulien is kleindochter van een predikant. Haar oma groeide op in Duitsland, werd predikantsvrouw in Nederland, en diende vervolgens jarenlang in Amerika. Als Paulien zich soms verlegen voelt in haar rol, beseft ze dat zij niet de eerste is.

Bij moeilijkheden kan ze mijmeren bij twee bordjes met spreuken die haar oma koesterde. Die kregen een plek in de studeerkamer. Op het ene bordje staat: „Wie soll ich euch denn nennen, ihr die ihr mich betrübt? Ich nenn’ auch euch nur Freunde; ihr habt mich nur geübt”. (Hoe zal ik jou dan noemen, jij die mij bedroeft? Ik noem ook jou een vriend, je hebt mij geoefend).

Op het andere bordje staat: „Lass die Leute reden, sie reden über jeden!” (Laat de mensen praten, ze praten over iedereen!).

We mogen dienen en liefhebben, te midden van de gemeenschap. Dus is het ons gebed God lief te hebben boven alles en de naaste als onszelf. Met vallen en opstaan, schouder aan schouder.

In een aantal columns geeft de hersteld hervormde kandidaat –en nu dominee– A. S. Middelkoop een blik achter de schermen, onderweg naar de pastorie in Sint-Annaland.