Het was een klusje waarbij je niet gericht ergens over na hoeft te denken. Terwijl je in gedachten kunt rondzwerven. Peinzend over wat achterligt en mijmerend over wat voorligt.

We dienen dagelijks ruimte te maken voor stille tijd op een plaats alleen, in de binnenkamer. Omgang met God laat zich echter niet beperken tot die momenten die wij daarvoor reserveren. Integendeel.

Luister maar eens rond in het pastoraat. Er wordt wat afgebeden, langs het tuinpad van het leven.

Samen

De woensdagmiddag van de bevestiging fietste ik met de toga – in een hoes – aan de arm richting de kerk. Het naast de kerk gelegen rouwcentrum zou dienstdoen als consistorie.

Al snel verschenen er allerlei bekenden rondom het kerkgebouw en bij het rouwcentrum. Het is fijn om op zo’n dag gemeenteleden te ontmoeten en eveneens familie, vrienden en collega’s die je nabij staan.

Even later knoopten een serie heren hun toga’s dicht en verzamelden we ons met de kerkenraad voor het consistoriegebed.

Het was bijzonder om zo met elkaar getuige te zijn van Gods trouw. Hij gaat door met Zijn werk en schakelt mensen in. Ondanks ons.

Bevestiging en intrede

Ds. F. van Binsbergen bediende het Woord vanuit Psalm 40: 8-11. Een Psalm waarin de ”gerechtigheid” van God aan het licht komt. Niet ons offeren en slaven brengt verzoening teweeg. Van Binsbergen: „God vraagt van ons geen slaafse gehoorzaamheid in het volgen van Zijn bevelen. God vraagt ten diepste niet om het bloed van een lam. Maar er is ware vrede en gerechtigheid tussen God en mensen mogelijk, als je beseft dat God zelf zorgt voor vergeving, voor hèt Lam.”

Dat inzicht en vergezicht werkte de Heere in het hart van David door de Heilige Geest. De Heere werkt het buiten ons, in ons.

Het was een diepingrijpende ervaring, om te mogen buigen onder de zegenende handen van de broeders. Nee, ik moet het anders zegggen: onder de stem van de roepende en zendende God. „Heere, Gij weet alle dingen, Gij weet dat ik U liefheb. En Jezus zei tot hem: Weid Mijn schapen.”

Samen

Die avond sprak scriba Den Ouden over wegen die elkaar kruisen in de woestijn. Als predikantsechtpaar en gemeente werden we aan elkaar gegeven, van Godswege. Den Ouden: „De woestijn is echter geen doel op zichzelf. Het moet verder. Het moet naar het beloofde land.”

Dat doet opzien naar de Heere, van Zijn Woord een stem te mogen zijn. Hij doet volgen achter Christus aan.

In een aantal columns geeft de hersteld hervormde kandidaat –en nu dominee– A. S. Middelkoop een blik achter de schermen, onderweg naar de pastorie in Sint-Annaland.