Het bleef lang stil. Kunnen we niet gewoon thuisblijven? klonk het na een paar weken. Maar dat kon dus niet, vonden wij (zielig natuurlijk, dat je verplicht wordt op vakantie te gaan). En toen sloeg de sfeer om en kwamen opeens de meest exotische bestemmingen voorbij, waarvoor je minstens twintig uur in een vliegtuig moet zitten en een maandsalaris moet neertellen om alleen al een ticket te betalen.

Het werd hoog tijd om wat kaders te stellen: de data werden vastgesteld en het budget. En voor locaties buiten ons land moest de kans reëel zijn dat de grenzen straks weer open zouden zijn.

Ik veegde het krijtbord leeg, zodat er plek kwam om vakantiewensen te noteren. En al snel stond er een lange lijst: dicht bij de bergen, dicht bij de zee, niet te ver, wél ver, lekker warm, niet te warm, en nog een paar losse wensen zoals een bakker op fietsafstand en een kerkdienst op rijafstand en goede wifi (oké, ik zal eerlijk zijn: deze stond bovenaan).

Bestaan er sites waarbij je al deze wensen kunt invoeren en waar dan uiteindelijk een bestemming of camping uit rolt? Of bedrijfjes die op zoek gaan naar campings die aan alle wensen van familieleden voldoen? Dat zou best een gat in de markt kunnen zijn.

Nu reserveerde ik zelf maar een lege zaterdag en bezocht tientallen sites met mogelijkheden. Af en toe zette ik wat opties in de gezinsapp. Maar steeds mankeerde er wel íéts aan.

Tot ik opeens de droomplek had gevonden. Maar ook díé bestemming kreeg geen meerderheid van stemmen. Toen ik de camping later nog eens intikte, bleek hij vol. En ik baalde. Zo erg, dat ik de telefoon pakte met de vraag of er toch niet wat te regelen viel. Dat bleek het geval. En ik boekte ter plekke, met een annuleringsmogelijkheid. 
En nu weet ik dat ten minste een van ons heel blij is. En volgend jaar? Dan beslissen de jongens.