Een telefoongesprek met Bing is lastig genoeg. Hij rijdt vrijdagmorgen door de bergen van de Negevwoestijn, waar de ontvangst niet altijd even goed is. Hij brengt zijn twee jongste kinderen naar een veilige plek, verder richting het zuiden van Israël. Even weg van het luchtalarm en de beschietingen in hun woonplaats Kfar Aza. De kibboets ligt op een steenworp afstand van de Gazastrook.

Bing bewerkt normaal gesproken „op een meter afstand van de grens” de akkers van de landbouwnederzetting. Maar de afgelopen dagen kwam er van werken weinig terecht. Het luchtalarm ging met grote regelmaat af. Een seconde of vijftien hebben de inwoners om de schuilkelder of de versterkte kamer in hun woning te bereiken.

Bang is de 52-jarige kibboetsnik niet. Hij verruilde in 1993 Nederland voor Israël en leeft al twintig jaar met de realiteit van raketten, mortiergranaten en dreigende infiltraties van terroristen. „Het is wel spannend en moeilijk, vooral voor de kinderen en voor mijn moeder van 85 die ook bij ons woont”, vertelt hij. „Zij zitten de hele dag binnen en kunnen nergens heen. Daarom breng ik ze nu naar een plek een uur of twee van de kibboets, zodat ze even op adem kunnen komen. Het gekke is dat ze toch weer heel graag naar huis willen, ondanks alle spanningen hier.”

Vanuit Kfar Aza heeft Bing een onbelemmerd uitzicht op Gaza-stad, waar Israëlische straaljagers en gevechtshelikopters de afgelopen dagen hevige vergeldingsaanvallen op doelen van terreurbewegingen Hamas en Islamitische Jihad uitvoerden. Inmiddels heeft ook de artillerie zich in de strijd gemengd, en klinken de doffe dreunen van tankgranaten en ander geschut.

„We zien vanuit onze huiskamer dat daar precies hetzelfde gebeurt als hier”, zegt Bing. „Explosies, angst, doden en gewonden. Ook daar zijn kinderen, die net als hier doodsbang zijn. Die er niets aan kunnen doen dat dit hen overkomt. We moeten altijd beseffen dat zij in hetzelfde schuitje zitten.”

Hoewel de inwoners van Kfar Aza steeds rekening houden met een oplaaiing van het geweld rond de Gazastrook, heeft de intensiteit van de recente beschietingen Bing verrast. De afgelopen dagen vlogen soms honderd raketten binnen vijf minuten vanuit Gaza richting Israël. „Ik ben heel blij dat het Iron Dome luchtafweersysteem ons beschermt, anders was het leed niet te overzien. Wennen doen we er nooit aan; we leren er hooguit mee omgaan.”

Vertrekken uit het grensgebied heeft de kibboetsnik nooit overwogen, zegt hij stellig. „Nooit van mijn leven zal ik weggaan. Ik zal nooit één centimeter van mijn land opgeven. We kunnen niet aan terreur toegeven. Stel je voor dat men raketten op Rotterdam, Den Haag of Alkmaar afschiet. Dat kan toch geen land ter wereld tolereren?”

Ook de huidige gevechtsronde tussen Israël en Gaza zal geen uitkomst bieden, weet Bing. „De enige levensvatbare optie is om vreedzaam met elkaar samen te leven. Hoe dat moet? Daar ben ik te klein voor. Maar we moeten het wel samen doen. Geweld is soms nodig, maar zal nooit een échte oplossing bieden. Je moet altijd eerst je hand uitsteken en dan pas je geweer opheffen. Ik ben ervan overtuigd dat Israël dat ook doet.”

Veel meer zorgen maakt Bing zich over de binnenlandse onrust die Israël momenteel teistert. De spanningen tussen Arabische Israëliërs en Joden lopen in snel tempo op. Met alle geweld en vernielingen van dien. „De situatie rond Gaza is heel moeilijk, maar daar hebben we een militair antwoord op. Wat er in het land zelf gebeurt, is veel lastiger op te lossen.”