Iedere keer als ik met mijn fiets bij de supermarkt arriveer, twijfel ik. Zal ik…? Maar nee, ik blijf mijn vehikel toch echt gewoon 5 meter verderop parkeren. Waar het hoort.

Waarom die gehoorzaamheid? Het zal wel door mijn opvoeding komen. Daarin speelde gezag een niet onbelangrijke rol. Vroeg een docent volgens mijn idee belachelijke dingen? Pech, hij was nu eenmaal je leraar en hij zou er vast een goede reden voor hebben. Ik had het dus maar te slikken. En als een supermarktdirectie dertig jaar later wil dat ik mijn rijwiel in het rek stal, dan hoor ik opnieuw dat corrigerende stemmetje in m’n hoofd. Gewoon maar doen.

Toch blijft de twijfel bij ieder supermarktbezoek toeslaan. Want de fietsen van bijna álle andere klanten staan ‘gewoon’ net naast de ingang. Weliswaar niet in een rek, maar het lijkt doordat het zo massaal gebeurt inmiddels best wat op een stalling. Zal ik dan toch ook maar niet?

Een paar dagen geleden arriveerde ik weer eens bij ‘mijn’ super. Op de automatische piloot fietste ik het parkeerterrein op, op weg naar “het rek”. Tot ik opeens iets anders ontdekte. Er stond een tweede fietsenrek. Precies op de plek waar het vroeger ook had gestaan.

Yes! dacht ik. En ik liep al bijna met mijn fiets aan de hand naar de nieuwe –oude– plek. Maar op het moment dat ik hem daar wilde stallen, sloeg de twijfel toe: werkte ik op deze manier niet mee aan een actie van mensen die op een verkeerde manier hun zin hadden weten door te drijven? En dus sta ik nog steeds bij elk supermarktbezoek in dubio: zal ik wel of…?