Ik kijk op de tube van mijn tandpasta en ja, daar staat het, klein, rechtsboven het logo: ”Nieuwe formule”. Bij veel merken die iets nieuws bedenken merk je amper verschil, maar blijkbaar is er nu met de smaak geprutst. En dat komt bij me binnen. Letterlijk.

Ik spuug de boel uit en zoek in het badkamerkastje naar een oude tube. Na lang zoeken vind ik in een toilettas een 
exemplaar waar nog een restje in zit. Nog drie dagen, schat ik, dan zal die helaas ook op zijn. 
Snel naar de drogisterij om een ruime hoeveelheid oude tandpastatubes in te slaan, maar helaas: geen enkele meer. Wat hebben ze met die restjes gedaan? vraag je je dan af.

Thuis valt mijn oog op een folder van het consultatiebureau over baby’s en voeding. „Wennen aan een nieuwe smaak? Eerst vijftien keer proberen”, lees ik. 
Tussen de middag is er luid protest in huize Dijkstra: die melk is echt niet te drinken. (Ik weet het: mijn zoons zijn soms nogal duidelijk in hun taalgebruik.) Ik kijk naar het blauwe pak op onze tafel en besef dat ik op de route van drogist naar huis bij een andere supermarkt heb geshopt dan normaal. 
Melk smaakt toch altijd hetzelfde, denk ik bij mezelf. Maar daar blijkt niet iedereen het mee eens te zijn. Déze melk is echt anders. Ik zucht maar eens diep. „Over vijftien dagen wil je niet anders meer”, probeer ik tevergeefs.

We maakten sinds de restyling op 1 april inmiddels meer dan vijftien vernieuwde kranten. Mooi, die nieuwe vormgeving, vinden veel lezers. Lekker ook wat meer lucht op de pagina’s. Maar niet iedereen is het daarmee eens. Mensen noemen rare kleurtjes en onleesbare lettertypes. Rubrieken die opeens op andere plekken staan of soms zelfs verdwenen zijn. En dan geven we toe: het is soms allemaal best even wennen.

Maar daar sta ik weer met mijn tandenborstel. Ik kijk in de spiegel en merk opeens dat ik niet meer vies kijk. Welke pasta heb ik nu dan gebruikt? Ik kijk op de tube. ”Nieuwe formule”, lees ik. Zelfs best lekker, die nieuwe smaak. En dat nog binnen die vijftien dagen...