Er lijken belangrijkere dingen aan de hand in Afghanistan. Deze week werd immers bekend dat Amerikaanse troepen het land na de zomer gaan verlaten. En in het kielzog daarvan pakken ook NAVO-troepen hun biezen. Het bericht moet de bijna 40 miljoen Afghaanse burgers naar de strot hebben gegrepen. Want na vele tientallen jaren van burgeroorlog, armoede en angst wacht hen opnieuw zo’n gitzwart scenario. Ga maar na: de radicaalislamitische taliban zijn niet verslagen – verre van dat, en waar die nog niet de scepter zwaaien, maken krijgsheren de dienst uit, of ze bevechten elkaar vanwege etnische of religieuze verschillen.

Is er dan niemand die onschuldige burgers daar perspectief kan bieden? Toch wel, althans tot vorig jaar. En daarmee zijn we bij dat getal 1400 terechtgekomen. Het is de naam van een Afghaanse beweging die ruim tien jaar geleden –in 2010– werd opgezet door een groepje jongeren in de hoofdstad Kabul. Frustratie was het die hen bijeenbracht. Frustratie over het geweld in hun land, over corruptie, fraude bij verkiezingen waardoor die telkens uitmondden in geruzie en geweld.

Dat moest anders, vonden de jongeren, van wie de meesten hoogopgeleid en met goede banen. Die oude politiek van hun ouders en grootouders moest worden vervangen door nieuwe politiek. Daarin zou het moeten draaien om verdraagzaamheid en wederzijds respect in plaats van het elkaar uitsluiten en bevechten om etnische of religieuze redenen. De etnische en religieuze lappendeken die Afghanistan is, vraagt om inclusief denken en doen, vond de groep.

De jongerenbeweging Afghanistan 1400 liet het niet bij ideeën, maar probeerde zelf als een soort nieuw Afghanistan-in-het-klein het goede voorbeeld te geven: jongeren van welke religie of etnische afkomst ook waren welkom om mee te denken en mee te praten. Vertegenwoordigers van de groep trokken ook daadwerkelijk het land in. Om slachtoffers van oorlogsgeweld bij te staan, maar ook om een andere reden. „We moeten onze vooroordelen jegens anderen toetsen aan de werkelijkheid”, aldus een van hen. „En daarom hen persoonlijk ontmoeten en luisteren.”

Enkele jaren eerder, in 2014, was de groep toch ook zelf in de greep gekomen van conflicten die uitbraken na de verkiezingen in dat jaar. Het ledenaantal tuimelde van 250 naar 70 en dat aantal zou daarna alleen nog maar verder dalen. De oude politiek kreeg vat op de leden en deed de beweging de das om. Vorig jaar doofde een hoopgevend lichtpuntje uit: in het zicht van het Afghaanse jaar 1400 hield de beweging het voor gezien. „Beschamend”, vinden diverse oud-leden, „omdat duizenden jongeren ons volgden via sociale media.”

Dat de beweging de eindstreep niet haalde, wijten de meesten aan organisatorisch geklungel. Daardoor was het idealisme binnen de groep niet bestand tegen de harde realiteit daarbuiten. „Maar onze idealen zijn er nog”, aldus een ex-lid. „En velen van ons zullen proberen die te verwezenlijken.”