Het is vrijdag tien jaar geleden dat een psychisch verwarde man van 24 jaar in Alphen aan den Rijn zes mensen doodschiet, zeventien anderen verwondt en vervolgens de hand aan zichzelf slaat. Eloisa Matze was destijds net tien jaar en kan het nog navertellen.

„We zouden een broek gaan ruilen”, vertelt de twintiger aan de telefoon. Haar stiefvader, zusje van drie en zijzelf. Terwijl ze voor de kassa staan te wachten, volgen de gebeurtenissen elkaar snel op. Een vrouw waarschuwt voor „een vuurgevaarlijke gek.” Ze is nauwelijks uitgesproken of enkele kogels vliegen naar binnen. De vrouw wordt dodelijk getroffen.

Eloisa maakt zich met een winkelmedewerker uit de voeten. Op dat moment heeft ze nog niet in de gaten dat een kogel haar rechterbil binnendringt en in haar linkerbil blijft zitten. „Toen ik beneden op het Carmenplein was, kreeg ik het ineens warm. Ik voelde met mijn vinger dat daar iets zat wat er niet hoorde. Toen raakte ik in paniek.”

Meteen geholpen wordt Eloisa niet, want de situatie in winkelcentrum De Ridderhof is gespannen. Er wordt namelijk gesproken over een mogelijke tweede dader. Na lang wachten arriveert een ambulance. Inmiddels heeft Eloisa dan veel pijn. „Liggen en zitten was toen heel moeilijk.” Op haar buik wordt ze op een brancard gelegd. Met een verband wordt de blauwe plek die door de kogel is ontstaan afgeplakt. In de tussentijd komen haar gealarmeerde moeder, broer en oom aan op de onheilsplaats.

In het ziekenhuis ontdekken de dokters dat de kogel er nog zit. Diezelfde dag wordt ze geopereerd. Een splinter blijft echter zitten, tot op de dag van vandaag. „Zolang ik er geen last van krijg, doen de artsen er niks aan. Ze zijn bang dat de splinter weghalen meer schade toebrengt.”

De kogel miste op een millimeter na haar stuitje. „Anders had ik niet meer kunnen lopen.” Drie dagen na de operatie mag Eloisa naar huis. Daarna wordt ze een maand lang geplaagd door een infectie. Dan is het leed lichamelijk geleden. „Ik voel nu de wond alleen nog trekken als we ander weer krijgen.”

Veel meer dan lichamelijk leed trekt de schietpartij diepe psychische sporen. En niet alleen bij haarzelf. „Ons gezin viel uit elkaar”, zegt Eloisa. „We wisten niet goed hoe we met het gebeurde moesten omgaan. Mijn stiefvader had voor zijn ogen gezien hoe een vrouw werd doodgeschoten en raakte psychisch in de war. Mijn kleine zusje riep telkens: „Poem, poem, au zus.” Hoewel zij drie jaar was toen het gebeurde, is zij het nooit meer vergeten. Ze heeft daar de afgelopen jaren dusdanig problemen door ontwikkeld dat ze nu hulp krijgt. Ik onderging op mijn veertiende een EMDR-behandeling –therapie met oogbewegingen, BP– en dat heeft iets geholpen om de schietpartij een plekje te geven. Later ben ik uit huis geplaatst en mijn moeder en stiefvader zijn uit elkaar gegaan.”

Nachtmerries heeft Eloisa zelden. „In plaats daarvan lig ik soms wakker. Bijvoorbeeld als er een schietpartij in het nieuws is. Ik durf dan ook even weinig meer te ondernemen. Een paar jaar geleden werd er een meisje doodgeschoten in de fietsenstalling van een school. Ik durfde toen drie weken lang mijn fiets niet neer te zetten in de fietsenstalling van ónze school, maar parkeerde hem verderop. Naar een winkelcentrum ga ik in zo’n periode ook even niet.”

Praten over de schietpartij die ze meemaakte, vindt Eloisa niet moeilijk. „Vaak schieten mensen eerst in de lach als ze horen waar ik geraakt ben. Dat kan ik gelukkig hebben. Maar uit mezelf begin ik er niet over.”

Bij winkelcentrum De Ridderhof is een monument voor de slachtoffers. Eloisa zou deze vrijdag even een bloemetje gaan leggen.

Boos op de dader is Eloisa niet. „Wel denk ik soms: had dit niet anders gekund?” De schietpartij staat haar naar eigen zeggen niet in de weg om van het leven te genieten. „De gebeurtenis heeft ervoor gezorgd dat ik dankbaarder in het leven sta. Ik geniet bijvoorbeeld van mijn dochtertje en zie uit naar een verhuizing. Het heeft me aan het denken gezet dat niet alles wat je hebt vanzelfsprekend is.”