Verkiezingsavonden verliepen altijd hetzelfde. Met pen en kladblok zaten m’n vader en ik bij de radio. Om bij de uitslagen wat te plussen en te minnen. Spannend was het eigenlijk nooit. Het was iedere vier jaar of de PvdA of het CDA die weer de grootste werd. Het leven was nog overzichtelijk.

Die liefde voor ‘s lands vergaderzalen bleef. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik voor het eerst mocht stemmen. Ik liep bijna buiten m’n schoenen van trots. Niet gaan stemmen, is ook nu nog absoluut geen optie voor me. Het is een recht dat je uitoefent als een plicht.

Donderdag is er echter wat geknapt bij me. Ik kan het nog steeds niet goed omschrijven, maar zo voelt het. Nee, ik ga hier geen analyse geven van wat er nu precies gebeurde. Nog minder kan ik iets zeggen over een mogelijke oplossing. Daarvoor ontbreekt me in alle opzichten de kennis. Ook ga ik niet zeggen dat Rutte alles goed heeft gedaan. Zéker niet.

Maar het gaat me om het gevoel. En dat is zeer onaangenaam. Ik kon het gewoon niet aanzien hoe in de Tweede Kamer gejaagd werd op iemand die zich, in alle lek en gebrek, meer dan tien jaar lang zo heeft ingezet voor het land. Normaal gesproken zou ik letterlijk tot het bittere eind achter het beeldscherm hebben gezeten. Maar nu ben ik zo rond middernacht afgehaakt. Het was mooi geweest. Of juist niet.

De verwijten, het verbale geduw en getrek maar vooral dat bloeddorstige jagen door sommigen; ik werd er onpasselijk van. En het ergste was nog dat vroegere politieke vrienden, die altijd als bijen om de bloeiende bloem Rutte hadden gezoemd, nu door hun voorlichters voorzichtig van hem werden weggeduwd. Want een onderonsje met deze man mocht simpelweg niet door camera’s worden vastgelegd. Slecht voor het imago.

Heeft Rutte deze afgang aan zichzelf te wijten? Ik denk het wel. Heeft hij het verdiend? Ik denk het wel. Maar toch: ik kon het niet aanzien.

Eigenlijk hoop ik nog maar één ding. En dat is dat ik heel snel, om Rutte nog maar eens te citeren, geen actieve herinnering meer heb aan dit afschuwelijke debat.