En na dat ”maar” haak ik dus af. Nou ja, ik heb natuurlijk wel een paar keer geluisterd als er weer iemand meende het land een les te moeten leren. We moeten volgens hen beseffen dat jongeren een heel jaar opgesloten hebben gezeten zonder enig vertier met leeftijdsgenoten, geen uitzicht hebben en dat ze school missen.

Geen speld tussen te krijgen.

Ook ik ken zo iemand die, na het behalen van z’n vwo-diploma, vorig jaar de wereld over zou reizen. Hij had er al jaren voor gespaard door bij te klussen in een restaurant. En toen kwam corona en ging het allemaal niet door.

Inmiddels is hij een studie begonnen aan de universiteit. De meeste van z’n medestudenten zijn onbekenden voor hem, omdat vrijwel alle colleges via het beeldscherm gaan.

En dus heeft hij, na invoering van de avondklok, deze week met een paar maten de plaatselijke juwelier geplunderd.

Hou toch op! Natuurlijk niet.

Hij heeft van z’n spaarcenten een laptop en een hippe mobiel gekocht en probeert ervan te maken wat ervan te maken is. Bij tijden is hij chagrijnig en moppert hij het hele huis bij elkaar. Want het zijn ook geen makkelijke tijden. Zeker niet voor jongeren.

Maar begrip hebben voor het plunderen van de Jumbo? Voor het stenen gooien naar een ziekenhuis? Voor het bedreigen van journalisten en politieagenten? Ik dacht het niet.

Zou het misschien kunnen dat juist het eindeloze begrip dat we in dit land voor iedereen hebben mensen kan uitnodigen tot steeds extremer gedrag? Om op te vallen? Om duidelijk te maken dat ze ertoe doen? En al die media-aandacht doet natuurlijk ook wat met een mens. Zou ook dat niet een tandje minder kunnen?

En die talkshows, waarin avond aan avond door echte of zelfbenoemde deskundigen wordt geleuterd over van alles en nog wat, zouden die misschien toch ook niet onder de avondklok kunnen gaan vallen?

Ik ga te ver, ik weet het. Een journalist mag zulke dingen niet eens denken, laat staan zeggen.

Maar één ding weet ik deze week weer heel zeker: er is gedrag dat je niet eens moet willen begrijpen.