De Republikeinse partij houdt in sommige staten zelfs helemaal geen primaries. Veel journalisten, commentatoren en politici gingen er de achterliggende maanden vanuit dat er binnen de Republikeinse partij iemand zou opstaan die Trump ging uitdagen. Voor hen stond vast dat zijn stijl, zijn politieke optreden en de dreigende afzetting daarvoor voldoende aanleiding waren. Bovendien laten de peilingen keer op keer zien dat hij een historisch lage waardering heeft bij de kiezer. Dat blijkt een misrekening.

Feitelijk is het pleit immers al beslecht. Iedereen weet het: Donald Trump is dé kandidaat voor de Republikeinen. Het zal hem tijdens de partijconventie, die eind augustus in Charlotte (North Carolina) wordt gehouden, geen moeite kosten de meerderheid van de 2550 gedelegeerden achter zich te krijgen. Trump weet zich ook verzekerd van de unanieme steun van de partijleiding. Al in februari 2019 besloot ze daartoe. Daarmee zette ze eventuele andere kandidaten op achterstand.

Ook al gelooft inmiddels niemand enige kans te maken, toch hebben zich in de achterliggende maanden enkele Republikeinen gemeld die het tegen The Donald willen opnemen. De eerste die het deed, in april vorig jaar, was Bill Weld, de voormalige gouverneur van Massachusetts. Een man met libertijnse ideeën als het gaat om abortus en homo-emancipatie. In de nazomer van afgelopen jaar kondigden Joe Walsh, congreslid voor Illinois, en Mark Sanford, voormalig gouverneur van South Carolina, aan zich in de strijd te mengen. De eerste twee staan nog officieel als tegenkandidaat te boek. De vierde, Rocky De La Fuentes uit California, wil ook meedoen. Hij staat echter niet op de officiële lijst.

Tal van andere namen, in totaal meer dan 150, gingen in de achterliggende maanden als mogelijke kandidaten rond. Daaronder waren er verschillenden die eerder een gooi deden naar de kandidatuur, zoals Jeb Bush, Chris Christie, Ted Cruz, Rand Paul, Mitt Romney en Marco Rubio. Ook de voormalige ambassadeur bij de VN, Nicky Haley, en de rechtse ideoloog Steve Bannon werden genoemd. Geen van hen heeft zich kandidaat gesteld. Zij beseften kennelijk geen kans te maken tegenover de zittende president. Ook Mark Sandford weet inmiddels dat het onbegonnen werk is Trump van het podium te verdrijven. In november trok hij zijn kandidatuur weer in.

Tot verdriet van de enkele serieuze kandidaten besloot de leiding van de Republikeinen geen verkiezingsdebatten te organiseren. In een opinieartikel in The Washington Post gaven ze lucht aan hun zorgen. „Fiscaal gezond beleid en de rechtsstaat zijn overgenomen door een voorkeur voor het vervreemden van onze bondgenoten, terwijl we terroristen en dictators omarmen.” Ze verweten de partijleiding het politieke gesprek in het voorjaar van 2020 te laten bepalen door de Democraten.

Nog verder ging het besluit van de Republikeinen in enkele staten om geen voorverkiezingen te houden. In ieder geval staat vast dat de partij dat in Alaska, Arizona, Hawaiï, Kansas, Nevada en Virgina niet doet. In een aantal staten moet daarover nog een besluit worden genomen

Toch is het besluit van de Republikeinen niet zo vreemd. In het verleden hebben zij én de Democraten dat gedaan als een zittende president van hun partij niet serieus werd uitgedaagd.

Gedelegeerden

Bij de voorverkiezingen worden de stemmen niet rechtstreeks aan een kandidaat toegekend. Kandidaten die voldoende stemmen hebben, krijgen een evenredig aantal gedelegeerden van de staat. Hoe groter de staat, hoe meer gedelegeerden er kunnen worden toegekend. Alleen kandidaten die minimaal 15 procent van de stemmen behalen, krijgen gedelegeerden. Aan het einde van alle voorverkiezingen worden de gedelegeerden van de staten opgeteld. Heeft een kandidaat de meerderheid van de gedelegeerden, dan is hij verzekerd van de nominatie. Anders is er sprake van een ”brokered convention”: op het partijcongres nomineren de gedelegeerden dan zelf iemand.